[Dzbanek]

@andreas  również pozdrawiam.

[Dzbanek]

@Sylwester_Lasota  dziękuję i  również pozdrawiam. 

[Dzbanek]

Jeszcze wczoraj dziewczęta w sukniach kolorowych

Nad pucharkami lodów – o wiśniowym smaku

O próbach rozmawiały  (chyba?) baletowych,

Słuchał ich nieuważnie dżentelmen we fraku.

 

W wyszczerbionym świeczniku trzy świece woskowe

Po pożółkłych tapetach snuły blask zmęczony,

Przez okno zaś patrzyły chmurki landrynkowe,

O brzegach pozłacanych   lub bladozielonych.

 

A dzisiaj na błyszczących igiełek dywanie

Sterczą spalonych ruin kości potrzaskane.

Pod nimi leżą małych filiżanek ciała,

 

Sześciu koni piekielnych cwałem stratowane.

Z niestłuczonego dzbanka spływa struga biała,

Jak krwi kropla daremna lub urwane zdanie…

[Pantofelek]

W mieście nie było wojny,

Lecz były suknie barwne,

Połyskliwe lakierki,

Koafiury, kokardy.

 

Były wystawy sklepów,

A w nich  kolekcje nowe,

Spódnice aksamitne

I broszki szylkretowe.

 

Były zgrabne posągi,

Teatralne -  kotary,

Pantomimy zabawne,

Zabytkowe zegary.

 

Spektakl znany – w operze,

W zoo – indyjskie  słonie,

W kawiarni -  kruche ciastka,

A w cyrku – psy i konie.

 

Pełne balowe sale,

Tęczowe żyrandole,

Nuty – wciąż niezużyte,

Krzyżyki i bemole.

 

 

Fraki i garnitury,

Fryzur najnowsza moda,

Elegancja wraz z szykiem

I z wykwintem – uroda.

 

Było taktów dwanaście,

Wyszukane ukłony,

Towarzyskie intrygi,

Formy – oraz fasony.

 

Wtem przestrzeń popękała

Na części niezliczone,

Pozostały okruchy

Perliście kryształowe,

 

Walc o barwie patyny

W pół taktu zatrzymany,

Ugodzona  niewinność,

Czasoprzestrzeni rany,

 

Porcelana stłuczona

Na stołów katafalkach,

Fragment ramy obrazu,

Nadpalona woalka.

 

 

 

 

Pod sarkofagiem dachu

(W pozie dość makabrycznej)

Zostały piruety

Na zawsze już statyczne.

 

Zostały koafiury

Pod kołdrą cementową,

Torebki niepotrzebne,

Niedokończone słowo,

 

Już bez spojrzenia słońca

Rozsypane perełki,

Dwa pierścionki zgubione

I bez połysku szkiełka,

 

Pantofelek różowy

(Nieżyjącej księżniczki)

I trzy guziki małe

Od minionej spódniczki.

 

Na piramidach gruzu

Miast powiewu nadziei

Kruki nokturnem skrzydeł

Na cztery strony wieją.

[Kiełbasa]

Przelewa się rzeka obietnic

Różowych, lukrowych i złotych,

Kraj wolny ma być już – od chamstwa,

Zasobny w zapasy zaś cnoty.

 

I w każdej ma wiosce być kino,

Dwa parki – i szkoła latania,

W Rzeszowie – ma zamek być nowy,

W Wąchocku – nauka strzelania.

 

Kolejki i długi już znikną,

I nowe nam lasy wyrosną,

Nie będzie już błota i mułu,

Nie będzie przymrozków – na wiosnę.

 

Gdy naród tym morzem obietnic

Ma rozum już całkiem – uśpiony,

To trzeba – już teraz na trwogę

(Jak dawniej) – w spiżowe bić dzwony.

 

Jak uczy historia dobitnie,

Gdy naród mamiony jest kasą,

Obudzi się – z pustą kieszenią,

Zatruty – wyborczą kiełbasą…

 

A taka wyborcza kiełbasa

(To prawdą jest znaną od dawna)

Jedynie pozornie jest smaczna

I bywa przeważnie – niestrawna…

[Rycerz]

Chciałby odważnym być komandosem

Albo rycerzem – z męstwa i stali,

Zbójów i łotrów powalić ciosem,

Krew im wytoczyć – w kolorze malin.

 

Wielkich i świetnych dokonać czynów

W imię Jezusa i Marii świętej,

Do Palestyny z pielgrzymką przybyć,

Maurów groźnych – wytrwale tępić.

 

Ale do straży miejskiej test oblał

(Bieg z przeszkodami  – trudna do sprawa)

Nie stanie zatem pierwszego września

Z marsową miną – na straży prawa.

 

Więc się zaciągnął już do legionu

(Imię Michała ma – Archanioła)

I stać na warcie będzie gorliwie

Niedzielnym rankiem – koło kościoła.

 

Przed pikietami kobiet obroni

Księdza proboszcza oraz prałata,

Czarne protesty pałką rozgoni,

Gdy się pogrąży park miejski – w kwiatach.

 

Kupił już mundur w kolorze moro,

Jutro do szewca pójdzie – po buty,

Ale wam szepnę teraz na ucho:

Z rycerza tylko ma – łeb zakuty...

 

[Chorągiewka]

@Jacek_Suchowicz ha ha

[Chorągiewka]

Był już w partii lewicowej,

W prawicowej także,

U ludowców miejsce zajął

Po szczerbatym szwagrze.

 

Raz głosował przeciw Unii

Raz – za dopłatami,

Kiedyś świeckość cenił, dzisiaj

Bywa – z biskupami.

 

Prawa kobiet wczoraj poparł,

Dziś w życie poczęte

Wierzy wiarą niewzruszoną

Razem z prezydentem.

 

W internecie dziś napisał

(To w temacie sądów)

Że ma poseł każdy prawo

Do zmiany poglądów.

 

Jeden pogląd ma od zawsze

Stały – hipokryta:

Że rolnikom się należy

Miejsce – u koryta…

[Lustra]

Na martwych ścianach sali balowej – różowych

Jeszcze wczoraj, dziś w sadzy grona przyodzianych

W strzępach zdobień zetlałych  popielato - płowych

Igiełkami szklanymi – gęsto nabijanych

 

Nad cielskami grubymi rozdartych foteli

Naprzeciw smukłych okien – o szybach rozbitych

Okryte płaszczem pyłu jak miękkiej flaneli

W dymu puszyste wełny wciąż szczelnie spowite

 

Wiszą w perłowych ramach lustra – ciągle żywe

Niestłuczone, bez skazy,  nietknięte pożogą,

Nie musnęły ich iskier włosy purpurowe,

 

Płomienia pazur złoty – ni trójbarwny ogon.

W lustrach tych – ocalałych na przekór zniszczeniu

Dłoń się przegląda blada, pustka – i milczenie…

[Skromność]

@Hiala otóż to. Cnota ubóstwa aż im się ulewa. Pozdrawiam.

[Skromność]

Ma na babcię – cztery działki

Gdzieś pod Częstochową,

Połączone już od roku

Drogą asfaltową.

 

Na kuzynkę Michalinę

Ma dwa samochody,

Sadu hektar – na bratanka

(Latem – dla ochłody)

 

Byłej żonie zaś przepisał

Willę pod Lublinem

I dwa konta pełne siana

Na czarną godzinę.

 

Gdyby mógł – rudemu kotu

Zapisałby działkę

Pod Włocławkiem lub Toruniem,

Zarośniętą całkiem.

 

Sam zaś trzyma na swym koncie

Groszy osiemnaście,

Innym mówi – swe bogactwa

Wyborcom pokażcie.

 

Ja dóbr ziemskich i doczesnych

Wcale nie posiadam,

Tylko w niebie sobie zasług

Kufer dziś odkładam.

 

Wszak pobożność oraz skromność

Są to ważne cnoty,

A że kłamię  co dzień brzydko

Już nie mówmy o tym…

[Osioł]

@jan_komułzykant ku pamięci tym, którzy zapominają, że nadmierne granie w gry komputerowe obniża IQ

[Osioł]

Na stole ujrzał księgę obszerną

Bogatą w słowa, sensy, znaczenia

W tajemnic wielość bujną i barwą

Jak jabłka złote – w sadzie istnienia.

 

W mądrości wieków hojnie zasobną

(Niczym dzban z gliny – w wino czerwone)

Odżywczych soków pełną dla duszy

Jak winogrona słodkie – zielone.

 

Po co mi księga – pomyślał sobie,

Te zakurzone  myśli pokłady,

Nie w porę dane  jak starej ciotki

Proszkiem na mole pachnące rady.

 

Po co mi słowa srebrne i złote

Ze zgłosek kuta – ta biżuteria,

(To polonistek w sweterkach w kwiaty

I pomarszczonych – jest fanaberia.)

 

Zrzucił ze stołu księgę pożółkłą

(Spadła z szelestem kart rozsypanych),

Przed ekran martwy wrócił, by ścigać

Stado potworów – z piekieł wysłanych.

 

By ścigać złudy z pikseli szyte

Krótką lub dłuższą – nawałą kliknięć

A halabardy i miecze nowe

Palcem wykuwać – z fikcji klawiszy.

 

Kiedy po czasie dłuższym lub krótszym

Przed lustrem stanął (chwila to wzniosła),

Na tafli szczerej bólem fotonów

Ujrzał dorodną – sylwetkę osła.

[Bukiet]

@vooDooChild  można i tak, spróbuję

[Bukiet]

Nowa wiosna pałace i domy

Swym zielonym objęła spojrzeniem,

Cień z jasnością  - uroczo się łączy,

A muzyka – chór tworzy z milczeniem.

 

Ptaki rude, różowe i żółte

Nieba planszę – tęczowo przybrały,

W słońcu jasne zaś okna się świecą,

Kamienice – uśmiechnięte biało,

 

I ta Maria, co w płaszczu z fotonów

Podążyła w zaświaty ogniście,

Odrodzoną świetnieje postacią,

Lipa stara zaś – bujne ma liście.

 

A w tym miejscu, gdzie ziemia przyjęła

Sześcioletnią bezbronność – do siebie

(Gdy historia złożyła zdradliwie

Pocałunek  płomienny na niebie),

 

Z kropli bólu pąsowej i gęstej

Pąków świeżych kiść wzrasta ozdobnie.

To elegia  jest świata – lub prościej

Od natury –  bukiet to nagrobny.

 

 

On za trenów wersy kryształowe

I za pieśni – w molowej tonacji,

Chryzantemy –  w objęciach fioletu

I dyskusje – o winie i racji,

 

I za dzwonów współbrzmienie stukrotne,

Za zegarów zatrzymanych tarcze

I tę książkę – z sylab pozbieranych

Pośród cegieł skruszonych – wystarczy…

[Post]

Gdy się skończyła władza i kasa,

Pieczeń i whisky, rum i kiełbasa,

Makijażystka na zawołanie,

Za podatników kasę – mieszkanie.

 

Sług policyjnych nadmierna karność,

I własna czasem także – bezkarność,

Zarozumialstwo, pycha i buta,

Dla  brata – stocznia, dla wujka – huta.

 

Z brukiem życiowej prozy się zderzą,

Gdy ich policzą oraz pomierzą,

I się już wkrótce jasno okaże,

Że stracą wille i apanaże.

 

Że bez języka i wykształcenia,

Kultury, wiedzy oraz sumienia -

Nie znajdą więcej uczciwej pracy.

A stu tysięcy – nie ma na tacy.

 

I kot karmiony dotąd łososiem,

A zjadał naraz kawałków osiem

(Choć to obżarstwo bywa bezkarne)

Będzie przejść  musiał – na suchą karmę…

 

 

 

 

[W dni dwanaście]

W dni dwanaście po wyborach

Znów nadeszła – kłótni pora.

O kryształy i marmury

O obfite synekury.

 

O stanowisk szereg cały

(Ich jest zawsze wszak – za mało).

O rządowe limuzyny

I o działkę – pod Olsztynem.

 

O traktory i siewniki

O tęczowe baloniki.

O pszenicę i buraki.

W edukacji – wielkie braki.

 

O rozwódki i dziewice

I o klomby i donice.

O pociągi i perony

I o reform – marne klony.

 

O wyklętych (chociaż dzielnych)

I o fundusz nasz kościelny.

O przemiany - katechezy.

O bezbożnie groźne tezy.

 

O posłanki zdolną córkę

O Sobótkę – i Barbórkę,

Tak się nam ostatnio mości

Wspólny tydzień – życzliwości…

 

[To samo]

To samo rzecz jasna dwa razy

W historii się świata nie zdarza.

Nie będzie mównicy tej samej,

Ni tego samego ołtarza.

 

Nie będzie tych samych pałaców,

Tych samych stłuczonych witraży

I wirem zgaszonych piekielnym

Tych samych – różowych rozmarzeń.

 

Nie będzie już dachów tych samych,

Konania tych samych – kościołów,

Tych samych posągów upadłych,

Minionych – wśród tańca żywiołów.

 

Nie będzie tych samych chwil groźnych

O barwie pokuty i cegły

I dzieci w przestworza porwanych,

Przez chwilę tej ziemi odległych.

 

Nie będzie tych samych wież smukłych,

W śmiertelne spowitych obłoki

I żagwi tych samych ruchliwych,

I dymów welonów wysokich.

 

 

Nie będzie tych samych kamienic

Zmienionych – w strzępiaste odłamki,

Nie będzie nad nimi tej samej

Poświaty – jak dziwne firanki.

 

Nie będzie już kobiet tych samych

Wtrąconych w wieczyste milczenie,

Wzniesionych – jak motyl ulotnie

Gorącym podmuchem nad ziemię.

 

I dziewcząt nie będzie tych samych

W złocistą minionych – konieczność,

Gdy w barwach karminu, bursztynu

Z łoskotem otwarła się – wieczność.

 

I chłopców   tych samych nie będzie

Paniką i grozą – zdeptanych,

I szklanych – kłujących igiełek,

I czapek – podmuchem zerwanych.

 

Choć wojny, ruiny i zgliszcza,

Obłoki bolesne i krwawe

I wieże – złamane brutalnie,

I rozpacz – w uścisku ze sławą

 

 

I dzieci zgubione  w ucieczce,

Złowrogie – tęczowe wybuchy

I czapki wełniane – zerwane,

I szklane – raniące okruchy

 

Gdzieś muszą się zdarzyć na świecie

(Natura tak działa człowiecza,

Że czasem – nad miłość do innych

Wyrasta – namiętność do miecza).

 

Już inne to będą łzy słone,

Odmienne – światłości i cienie

I inne – pod czapką warkocze,

Odmienne - minione istnienia.

 

I inne boleści talerze

Do pełna nalane zbyt hojnie,

I inne dowódców uwagi,

Że bywa tak czasem na wojnie.

 

Nie będzie to zatem to samo,

Kolejny raz z dziejów szkatuły

Wyjęte, gdy ludzkość raz jeszcze

Odrzuci wszelakie skrupuły,

 

Gdyż każdy ból duszy zlęknionej,

Lub ciała – pod cegieł ciężarem

I każde cierpienie samotne,

I każdy krzyk –  szkarłatnym żarem,

 

I każdy jęk – chwili ostatniej

Jedyne są w dziejów bezkresie,

Więc nigdy tych samych rąk drobnych

I westchnień tych samych nie będzie.

[Inauguracja]

@Adaś Marek  przypomnę, że zakaz istnienia partii faszystowskich istnieje od dawna

[Inauguracja]

@Adaś Marek  mam być 5km od celu jak ten Anglik, po którym jadę przez 66 stron?

[Krzew róży]

@Hiala  w tym wierszu najlepsze jest może to, że ten krzew róży mógł / może rosnąć gdziekolwiek.

[Imię Ingrid]

@violetta  jest tutaj pewna bardzo znana inspiracja, ale więcej nie podpowiem

[Karta i pergamin]

@befana_di_campi   może być wierszyk. Wierszyk dla dzieci - dzieci z Breslau. Pozdrawiam. 

[Krzew róży]

Ugodzony  stalowych pazurów mnogością,

Krzew róży wznosi w górę ramiona spalone,

Sadzą – jak tuszem kiru -  grubo uczernione,

I poprószone szronu –  miękką srebrzystością.

 

Dwie złamane topole – skargą swą daremną

Chylą się w stronę ziemi spękanej – gorącem,

Na obraz ten  zniszczenia – smutno zerka słońce,

Policzek chroniąc prawy – za woalką ciemną.

 

W cieniu zaś tych topoli – dziwnie okrojonym

(Gdy korony przygięła historia ciężarem)

Błękitny leży strzępek – jedwabiu chińskiego.

 

Jeszcze wczoraj wykwintnym był balowym szalem,

Teraz kroplą się staje – nieokreślonego,

Nekrologiem na próżno – w nicość wygłoszonym…

[Inauguracja]

Wczoraj zasiedli w sejmowych ławach

Panowie z lewa i panie z prawa,

Na flagę oraz krzyż przysięgali,

Po wielkiej sali – się rozglądali.

 

Ktoś z ideałów – torbą pękatą,

Albo z osiągnieć – listą bogatą,

Ktoś z pomysłami – na lepsze czasy,

Bez chamstwa węgla – oraz kiełbasy.

 

Inny z szlachetnym przyszedł uporem,

Dla kolejnego – Kościuszko wzorem,

Trzeci faszyzmem brzydzi się wielce,

A czwarty kwiatek – ma w butonierce.

 

Lecz zanim jesień szara przeminie,

Nie będzie posłów – zostaną świnie,

A zamiast róży – tej w butonierce -

Chciwe i lepkie – zostaną ręce.

 

Zamiast słów słodkich niczym landrynki,

Zostanie chamstwo, podłość, docinki,

Ostre języki, złośliwe oczy

I tak historia – koło zatoczy…