"Nigdy dość nie ma ruchania,
Córa nasza, nasza Ania.
W metrze, swetrze, czy w szałasie
Nasza Ania ruchała się!
Ledwo z chuja się zdrapała,
A jej znowu w głowie pała,
Tak ją ciągle dupa swędzi,
O dymaniu tylko mędzi!
Poszli my z nią do doktora:
"Nasza Ania bardzo chora!
Nie chce jeść, strawy odmawia,
Za to do seksu namawia
Byle kogo, byle kmiota,
Każdy zerżnął ją idiota!
Dupy daje koncertowo,
Myśli cipą, a nie głową!
Nie ma siły nad dymanie,
Jakiś urok owładnął Anię!"
Doktor patrzy, stuka, puka,
Problemu przyczyny szuka,
Coś tam bąka, coś tam mruczy,
Toć nie widział takiej suczy!
Widok afrykańskiej dziczy
Nie dorasta do jej piczy.
Tak ogromna jest ta jama!
Skrzypi zaś jak piekieł brama
I bezczelnie puszcza oko
Krzycząc: Wsadź mi go głęboko!
Nikt nie widział takiej pizdy!
Wiatrów jej słychać podgwizdy,
Światło w niej sięga daleko,
A gdy mówisz, odbija echo.
Zerka medyk załamany.
"Nie widziałem takiej damy!"
Myśli i robi notatki,
Widząc papieru ostatki,
Na podłodze kredą pisze,
Prosząc zebranych o ciszę.
Myśli, duma, coś tam szepcze,
Stoi w miejscu, potem drepcze,
Słowem, istna pantomima,
Nagle rzecze: "Lekarstwa ni ma!..."
