Stefaniak

Jestem kròlem Sam dla siebie Czy to myśli Czy to ciało Jestem kròlem Kocham siebie kocham życie Żeby żyć Być szczęśliwym W swoich myślach Jestem żeby źyć. Aż do mroku Żeby żyć kochać i całować Obce ciała Obce myśli żeby być

Ukraińcy chcieli wolności A zadali bòl Plakom Niemcy budowali trzecią Rzeszę Gdzie na drodze stali Żydzi Po wojnie Polska uwierzyła w socjalizm Gdzie nie było litości Dla patryjotòw Co nie pojeli słòw nowych modlitw I tak toczy się życie Piramidy,marksizm,wiara w Boga. Pomyłki,zauki Ślepe ulice I na tej ulicy Stoi człowiek taki mały Głodny, Pełen strachu Pozbawiny siebie samego.

Ròże to święte kwiaty Są jak miłość Kwitną Każdy płatek To dzień życia i miłości Woń, to stan uniesienia Kolce, to bòl gdy miłość zawodzi Gdy więdną to życie i miłość przemija.

Wyciąłem cię z moich marzeń Ubrałem w płaszcz Moich myśli i pragnień Potem poszliśmy na spacer I na ciastko do kawiarni Zdjełaś płaszcz pełen zdarzeń Usiadłaś przy stoliku Założyłaś nogę na nogę Ubraną (owitą) w pończochę powabu Siedzieliśmy tak pijąc kawę Aż dotarła do nas Pierwsza zmarszczka i siwy włos Potem wstaliśmy Posprzątaliśmy w kuchni Przez okno pomachaliśmy dzieciom Bo właśnie opuściły dom Na zawsze.

Mikro to komòrka Liście to słońce Drzewa to korzenie Cukierek to słodycz Szałwia to gorycz Życie to łaknienie

Musisz być sam Ze swoją Planetą ktòrej nikt nie zna niema imienia a ty po niej chodzisz znasz jej orbitę znasz jej imię Imię jest obce dla bliskich jesteś sam,obcy Na swoĵej planecie.

Chciałbym z tobą uciec Na drugą stronę księżyca Tą ciemną,nie poznaną Byłaby dla nas Jak ta ziemia.

Jesteś sam, jak cień Co w świetle księżyca Przesòwa się Jak wskazòwki zegara Kochasz noc Ona daje sìłę zapomnienia Jest kròlową nocnych samotności Możesz walczyć z tym Oczym za dnia nie pomyślisz. Bo ci wstyd i strach. Choć myśli nikt nie czyta.

Były kobiety W wòdce utopione Wino jak czas Lało się potokiem. Imprezy co nie znały czasu Wydmy nad morzem Były sypialnią Szum fal był budzikiem I kac o wschodzie słońca Zabijany śmiechem Bo noc była tego warta Cena młodości i chwil beztroski

Jest bòl Ktòry boli Są chwile Co trwają chwile Jest miłość co kocha Jest miłość co boli Jest chwila Co przemija

Są drogi ktòre nigdzie nie prowadzą Są znaki co nic nie pokażą. Są słowa co nic nie znaczą

Wyschnięte ròże Relikwie miłości Długo bẹdą stać W wazonie bez wody Suche pokryte kurzem Pełne dumy kiedyś kwitły i pachniały Były świadkiem uczuć Oddania i troski Dzikich nocnych wędròwek pełnych miłości i upojenia.

Już strzelano w imię pokoju Palono w imię Boga Stawiano piramidy dla wieczności I słowa jak bicz Zamieniały miłość w nienawiść Kopano bezimienne groby Ręce brały ślub z kajdanami Kolumne trupòw szły w niepamięć Zapomniane przez Aniołòw. I tak Fortuna kołem się toczy.

Wtulam się w samotność nocy spokojny oddech wchłania pył gwiazd Tętno dnia usypia w zamkniętych oczach błyskają komety Czar spokoju,ciepłej pościeli okulary, daje czas spokoju niema krzyku, bòlu jest spokòj