[Głowa w chmurach]

Z porannych przemyśleń wyszło coś takiego.

 

Wcale nie mam

Głowy w chmurach

Tylko myśli 

Z dala od Nas

Czemu tak Cię irytuje

Że samotność to mój kompan?

Nie chcesz przecież 

By twe serce

Mogło służyć mi za kompas.

[Czy to ty?]

Trochę mnie nie było tutaj 

 

Na każde drgnięcie telefonu
Sprawdzam, czy to ty 
Choć wiem, nie powinienem 
Realne wydają się sny 
Pasujemy jak ulał 
Jednak nie pasuje nic 
To marzenie czy zaduma
Nie pozwala nam być 
 

[Raz]

Nie ukoje już nigdy 
Twych marzeń i dążeń 

Jak bólu wspomnień 

Co spływa po mnie 

I cóż

Nie zrobię już nic by żyć 

Miałem szansę raz na milion

A gdzie jesteś.. Ty?

[Dla małej L]

@agfka Mnie już nie dotyczy z racji wieku i trybu życia, ale idealnie to podsumowałaś, gdyż tytułowa mała L ma życie dopiero przed sobą i to calutkie :).

[Dla małej L]

Dopóki bije ci serce, masz wszystko
Nie potrzebujesz więcej 
Ludzie lubią 
Gadać, bawić się, robić bzdury
Szaleć, nie liczyć dni do emerytury
Euforia po zdaniu matury
I płynąć gdy nadejdą studia
Ludzie lubią 
Nie liczyć, nie mnożyć, nie przejmować 
Lubią hałas 
Muzyka
Zabawa
Można by mnożyć moja droga 
Kiedyś to pojmiesz, kochana
Że szaleństwo kocha ciszę 
I zgoda jest w tobie 
Gdy w myślach nie musisz krzyczeć
Gdy w rozmowach nie musisz 
Udowadniać innym że wiesz lepiej
Docenisz że możesz złapać oddech,
Dotknąć drugiej osoby 
Zatęsknić, zakochać się 
Wyjechać, zwiedzić, zobaczyć rzeczy
Które budowali tacy marzyciele 
Przed dekadami 
Że życie jest piękne gdy
Jest niepoukładane jak słowa w tym
Jak ja
Jak ty.

[Oddech]

@snežinka cieszę się, że przypadł do gustu. Szczerze nie zastanawiałem się nad jego celem, sensem, napisałem go dosłownie w dwie minuty w tramwaju, bez edycji żadnej bo na następnym przystanku wysiadałem do pracy 😅

[Oddech]

Witajcie i zarazem wybaczcie długą nieobecność. Mam nadzieję, że ktokolwiek mnie zapamiętał.

 

Po tych wszystkich latach

Ciężkich latach

Bólu, żalu, strachu

Braku sił, wiary, brata

Ciężkich latach

Krocząc ciemną doliną

Doby tak samo płyną

Człowiek jest w stanie przywyknąć 

Przeżyć, przetrwać, odpuścić

Skreślić, zapomnieć

Nie czuć nic..

Wstaniesz. Każdy kto walczy

Wstaje

Pewnego dnia złapiesz oddech

Wstaniesz jak wstaje słońce 

I będziesz wiedział 

To nie był twój pogrzeb

To była żałoba 

Po twoich cierpieniach, nie tobie

Wstaniesz. I złapiesz oddech.

 

[Nauczka]

Witam po raz trzeci. Przyznam że długo po raz kolejny wątpiłem czy jest sens wrzucać wiersz, każdy kolejny wydaje mi się słabszy. Zapraszam.

 

Musiałem się zgubić
By nauczyć się chodzić
Dziś patrzę na ręce 
Nie pod nogi
Potknięć będzie więcej
Ale nigdy już więcej
Sztyletu nie wbije
Nikt zza pleców w serce

[Przywykłem]

@Rafael Marius Dziękuję Ci bardzo!

[Przywykłem]

@sam_i_swoi o widzisz, to jeszcze inaczej. Dziękuję za wskazówkę! Miłego popołudnia :)

[Przywykłem]

@sam_i_swoi powinno być znowu, prawda? 

@sam_i_swoi dobra, chyba jednak już zrozumiałem o co chodziło ;)

[Przywykłem]

Witajcie, powracam z drugim wierszem w moim życiu, nie chcę pisać nic na siłę, jeśli ten przyjmie się gorzej niż poprzedni to czekam na krytykę, bo szczerze po poprzednim pozytywnym odbiorze czuje lekką presję. Ale mimo to postanowiłem nie pisać niczego na siłę, niczego nie poprawiać, napisać jak najdzie mnie ta "myśl" i się podzielić. Zapraszam.

 

Przywykłem tak
Że życie 
Pozmieniałem całe
Po to by nocą
Nie szukać już
Pocieszenia

 

Przywykłem tak
Że przeraża mnie
Myśl że mogłabyś
Oderwać mnie
Od osamotnienia

 

Bo jeszcze
Pokażesz znów 
Że świat
I człowiek 
Się nie zmienia

[Droga]

@Rafael Marius Dziękuję!

[Droga]

@Monia Dziękuję :)

[Droga]

@error_erros Dziękuję! Już zastosowałem się do Twojej celnej uwagi, tekst poprawiony. Nie spodziewałem się nawet jednej pochwały szczerze mówiąc. Z pewnością coś będę jeszcze pisał w takim razie. Pozdrawiam serdecznie.

[Droga]

@Tectosmith Dziękuję, pozdrawiam również.

[Droga]

Witajcie, z góry chciałbym zaznaczyć że to mój pierwszy wiersz? Chyba? Nie mam pojęcia.

 

Tyle razy mówili
Że będą na zawsze
Aż przywykłem
Do samotności

Tyle razy słyszałem
Że nie odejdą
Aż przywykłem
Do oddalających się kroków

Widoki minionych twarzy
Towarzyszą lepiej
Niż cień
Są ze mną 
Nawet po zmroku

I idąc sam nie pamiętam
Już nic nie chce poczuć 
Nie pamiętam już blasku
Moich i Twoich oczu