pamiętam naszą ostatnią rozmowe,
żałuje ze nie odezwałam się wtedy słowem,
było mi smutno w sumie codzień,
humor pogarszał każdy zły na świat przechodzień,
i pamietam ten dzień w którym na zawsze zniknęłaś,
gdy dostałam wiadomość ze już cię nie ma,
nie wierzyłam to brzmiało jak ściema,
starałam się na to przygotować,
ale na śmierć nie da się być gotowym,
osunęłam się wtedy na schody,
winiłam świat za nie bycie różowym,
jak wierzyć w dobro,
jeżeli ginie jego ogrom,
przyszłaś we śnie,
może zostawić ostatnia wiadomość,
a może to tylko moja świadomość ?
nagle wszystko się rozsypało
i niebo nigdy nie będzie wyglądać tak samo
