Piszę dzisiaj list, co jest do Ciebie (chyba),
albo chociaż tak blisko Ciebie,
że może jednak, gdzie ma trafić trafi,
i chociaż rykoszetem
znajdzie swój cel na mapie.
Opowiadali (moi pierwsi marzyciele),
że cel miał być wyniosły jak szczyty gór wysokich
wyszedł lecz tak prosty jak ten kot co ma Alę,
a ta Ala niestety tapla się co dzień w kale,
ale mimo wszystko wciąż marzy, by było wspaniale.
Biegać potrafię, jak daleko nie wiem.
Liczę że meta gdzieś się jednak zjawi
Zaskoczy mnie jak ... z opowieści zjawa,
co mówią, że czasami zdarza się, że się gdzieś pojawia.
Czy z jednym się jedynie kojarzy piękny ogon pawia?
Cel marzeń wyraźnie zaburzony, wyniosły szept słyszę,
prawi o celu życia, spierdalaj, daj choć chwilę, ciszę...
Ja nie wiem, widzę tylko te okruchy świata,
co swoje cząstki życia rozstawiają w cieniu
jak w pokoju kątach nikną w bladym rumieniu.
Widzę, jak życiowy lis cwaniaczek
Okłamuje się, że dorówna dorodnemu jeleniu.
Widzę jak dusza ranna wobec swej tęsknoty
z obiektem swoich westchnień poświęcić sporo musi
Bo boa dusicieli pętlę swą zaciska
I to, co miało błysnąć, po prostu się dusi.
Tu śpisz, ja nie mogę, ty możesz mnie sen w podróż zrywa.
Ty idziesz po swoje śmiało, mnie niby ciągnie chęć szczera,
lecz mgła codzienności swe macki rozpościera
i to, na co ma ochotę, po prostu wrednie zżera.
Jak sięgnąć, po to, co wiem, że mnie zbawić może,
gdy wredna codzienność po po prostu to trawi?
Jak szarpnąć lecz nie rozerwać więzów, jak klucz znów wykuć złoty?
Jak w świecie spierdolonych marzeń nabrać sił, ochoty?
Jak uwierzyć, że świat znów splecie swe szaty złote,
by szarość i codzienność przeobrazić w ochotę.
Może udaję poetę, świat udawać nauczył
Może to ucieczka, może rechot duszy...
