Czym że jest oddech bez Ciebie łapany
bardziej boli niż zadane rany
ależ nadzieją jest,
że będzie ostatnim wydanym.
lecz nadzieja próżną została jedynie
jak kamień z pola w tutejszym młynie
gdy pękał na pół mieląc ziarna,
że skończy mielić, nadzieja marna.
Pór roku już nie rozpoznaje
jak kret co w żywocie w ziemi pozostaje
jego ślepota naturalną rzeczą
Nikt nie pomoże, nie przyjdzie z odsieczą
Pragnienia swego już nie zaspokoję
choć nieopodal studni niby stoję
Woda straciła właściwości życia
Bez Ciebie niezdatną stała się do picia
Dźwięki muzyki popłyną fałszywie
brak harmonii brzmi bardzo drażliwie
Czy śpiewak światowy czy orkiestra dęta
Śmierć trzyma w ręku batutę dyrygenta
Frykasów, delicji kosztować niegodzien
bo smaku nie czuję, ślepy ich urodzie
odpowiednim daniem grzyb trujący będzie
gdyż jego gorycz ostrzem w me osierdzie.
Zapachem kwiatów kiedyś otulany
sercem, radością na co dzień wspierany
teraz me nozdrza biorą sobie wolne
Bez Ciebie kwiaty przestały być wonne
arszenik trucizną niby przedstawiony
lecz dla mnie lekarstwem na mój ból stworzony
czy na serca bicie czy na duszy łkanie
dla mnie jedyne oto rozwiązanie
Ni żalu ni smutku ni wewnętrznej buty
nikt już nie okiełzna, jak rumak podkuty
co w szale galopu biegnie bez celu
ma droga jedna, ku wiecznemu weselu.
Oby była krótka, bo siły brakuje
na długim dystansie już nie wytrzymuje
niech morena czeka za pierwszym zakrętem
meta mą śmiercią, szczęśliwym momentem
