trędowata.

istnieje rodzaj bólu nie może wyrazić słowo początek października 2023 r. początek marca 2024 umarłam to nic że ja nic się przecież nie stało ktoś słabszy musiał umrzeć to tylko pękło moje serce to posklejane serce rozpadło się nie potrafię krzyczeć nikt nie krzyczał za mnie nikt nie krzyknąłby za mnie jestem tylko ciszą nic nie znaczącą ciszą kroplami łez nikim zbyt zwykła by żyć od dłoni wzniesionej ku światu od inspiracji sercem nadzieją że na tym świecie istnieje coś jeszcze skleiłam serce z milionów ran pozbawiona marzeń słów snów dni to nic że ja ktoś słabszy umrzeć musiał tamtego wieczoru niczego nieświadoma otworzyłam dłoń wzniesioną ku światu umarłam powoli łzy okryły cały pokój uklęknęłam przed lustrem zwinięta w kłębuszek nie wierzyłam nie rozumiałam płakałam zwinięta w kłębuszek płaczę * Ten deszcz cicho głaszcze Przesiąknięta smutkiem Nie potrafię wstać W moich oczach mieszka smutek Tęsknota Cisza Ja zawsze już będę kolorować łzy Zbyt słaba by żyć Będę światłem dla słabych Wskazówką dla zagubionych Drogowskazem dla kruchych Tylko znów muszę uwierzyć, że warto jest żyć Tylko znów muszę uwierzyć, że warto jest żyć *** nie chcę się szczycić, nie chcę, by kłaniano mi się z góry nie chcę, by ktokolwiek czuł się lepszym, gorszy, nie chcę informować świata i zapewniać, że nie chcę, by zawiedli mnie ci, którzy nie powinni nie chcę uwierzyć, że mnie zawiedli nie chcę widzieć satysfakcji nie chcę widzieć, gdy ktoś pokazuje, kim jest nie znam miejsca by oddychać, chcę szanować każdego, czym w takiej chwili jest szacunek do człowieka nie chcę cierpieć, patrząc na to dookoła kiedy każdego rana staję na krawędzi świata kiedy przekładam tysiąc razy każdą rzecz nie mam co na siebie włożyć * szukałeś gdy ja byłam tu odebrano mi głos możliwość przemowy wpajając Tobie same nieprawdy byłam jestem zawsze będę uczuciem treścią ksiąg wystarczyło byś odnalazł mnie nie wiem jak mam dalej żyć nie wiem w którą drogę teraz iść nic nie widzę nie wiem jak mam teraz żyć nie wiem po co żyć jak żyć * każdego dnia wśród ulic pozostaje mi wierzyć odnajdziesz mnie moje życie jest martwe tak bardzo proszę byś mnie znalazł codziennie otrzymując stałe porcje bólu upokorzenia szat moje serce pękało rozkrwawiało się * czytałam zabijał duszę słowem każdego dnia zakaz zbliżania komentarze wypełniają moje myśli wszystko w jednym celu balsamowanie życia wskrzeszanie pozamykanie szuflady wyzbycie uczuć od jego słów stałam się martwa martwa leżałam bez sił życia straciłam życie i zdrowie kiedy uczyniono to, czego się pragnie decyzja podejmowana wbrew woli można nakazać nawet zdusić co się czuje mieć podziw dla aktorstwa serca do jakiego stopnia można się posunąć by na siłę zmusić i dopiąć swego * codziennie otrzymuję stałe ilości bólu upokorzenia szat szat sukcesu w życiu osobistym w zamian za serce moje moje serce mijając to pęka rozkrwawia się przestałam się uśmiechać nawet przez łzy ból nie jest chwilą smutek straszny nie umiem już płakać uwielbienie przemocy zostałam sama rany krew rozlana raduje wielbi krzywdzących nie ma empatii prawdziwej krzywdzić można jak tylko się chce obiecywać codziennie nie wzejdzie już słońce planować ból łzy tylko skrzydło aniołów przytula w ciszy nadzieję w tym świecie kamiennym umieram krzywdy niezliczone piekło lat kilku uśmiercili rozlewają się ból zadany najokrutniejszy odebrali zdrowie spokój marzenia duszę do szczęścia prawo ból nie potrafię oddychać spać słów łez myśli brakuje mi wykrwawiali połamane serce nadzieję umierającą w tej ciemności bez skrzydeł trwał bezkres agonii tylko skrzydło aniołów przytuliło nadzieję tak wiele zła jest czynione odebrano wszystko odbierane wszystko śmiech drwina wspólna krzywda jednoczy drwiący śmiech nowe pomysły co chwila głośna reakcja czy brak wyzwala zło nikogo nie ma nie widzi nikt lęk i ból cieszy sama czasem tylko promień słońca nigdy nigdzie nie odeszłam płaczę sama wśród otaczającej nieskazitelności tak wielu nieprawdziwej z każdą godziną tam gdzie dosięgają moje oczy tak wiele zła Ludzie nie mogą czynić z innych Ludzi Niewolników w ich sercach drwina zjednoczeni się śmieją do siebie planują oznajmiają możliwości rzeczy takie tu tylko zrzucili na podłogę chodzili skakały biegali w pełnym uśmiechu a ja ze łzami w oczach duszy sercu martwa na tej podłodze umierałam jak wiele niewyobrażalnych krzywd można uczynić już wiem Największym Sercem Poświęceniem jest oddać Życie za Życie gdybym mogła wypłakać za całe cierpienie łzy tylko promienie światła w ciemności widzą są Nadzieją bez promieni światła serca Twojego Nadziejo nie mogę nie potrafię żyć

Miłość wzajemna, bliźniego, serdeczna, prawdziwa, dobra, otwarta, piękna, cicha, delikatna, troskliwa, odpowiedzialna, miłość jest domem serca. Miłość, która się nie obraża, nie pakuje serca, kiedy mierzy się z trudem, nie wyrzuca uczuć, gdy czuje zwątpienie, jest dorosła. Miłość do końca życia jest domem.

Najbardziej boję się słów, które ranią, nie innych, lecz mnie. Bowiem wiem, że innym będę w stanie udzielić pomocy, wesprzeć, rozmawiać, lecz samej sobie nie poradzę.

@Waldemar_Talar_Talar Warto.

@Waldemar_Talar_Talar Z takich utworów bije wewnętrzny spokój, mądrość. Zapewne wiele już przeżyłeś, bowiem zamieszczasz w swoich utworach tak wiele prawd w dobrych słowach.

W tych słowach kryje się wielka mądrość. Dziękuję za te słowa.

Słowa i przesłanie utworu oddające głęboką powagę rzeźby.

Z kryształków Być jak burza, uzewnętrzniać swoje pragnienia, wyniszczając drzewa, tylko czy jest w tym empatia i serce. Rywalizacja. Rywalizacja nie czuje skruchy, cierpienia serc, szczęścia - każda postać musi być widzialna światu. Różne są metody odcieni, walk, zwyczajowo lub kto dłużej wygra serce. Wydaje mi się, nie o to chodzi w życiu, lecz upadam, mojego krzyku nie słychać. Nie potrafię krzyczeć. Szlachetność i wartościowość serca są zgniecione w tej walce. A przecież każdy jest równy, tak samo godny, tak samo wartościowy. Czy wszystko można kupić, czy można cieszyć się z nieszczęścia, skąd w ludzkich sercach bierze się agresja, chłód, zazdrość, nienawiść, chęć niszczenia. Nieraz dostrzegam zniszczone rzeczy, powybijane okna, w ludzkim sercu duszy. Czy wtedy jest lżej. I Ci, za którymi zwracamy się, czy kiedy już zawalczymy o Ich dobro, gdy poczują się silni, nie zniszczą pomocnej dłoni. Wierzyłam, że nie. Wierzę, że szczęście pozbawione jest egoizmu, że jest motylem wielobarwnym, co przysiadł w sercu. Co oznacza być wygranym w tej walce, czy podczas takiej walki można nieść światło, czy światło niesie się bez walki. Upadają kropelki deszczu, dookoła rozglądam się - jest mgła. „Świat zasnął”, nieczułość - tak ciemno jest, tak zimno jest mi, zapal proszę lampę serca dniu, szukam choć świetlików serca. *** Przytul mnie każdy dniu, w skrzydła swoje schowaj i ukołysz moje serce chroń przed smutkiem, słowem i nadzieją mi bądź. 27.06.23. Gdy serce składa się z ogników dobrych uczuć, jest jak lampion. Być światłem dla słabych, przyodziawszy ciepłem serce, to nieść światu w dłoniach godność, równość. Otulając serce pięknem może obdarować człowiek tylko miłością. 07.07.23. Nieść światu w dłoniach godność, równość, dobroć, miłość.Kiedy upadałam, zwracałam się zawsze w stronę dobra, by nie stać się kamieniem. Serce było zawsze silniejsze. Kiedy płacze świat, w moich oczach pojawiają się łzy smutku. Nie umiem ranić, lecz czasem czuję, że moja obecność jest cierpieniem innych serc. Kiedy dostrzegam szczęście w dłoniach świata, w oczach moich są kropelki szczęśliwych łez. Życzę Wszystkim jak najlepiej. 11.07.23 Empatia współodczuwanie. Czym jest piękno. Rywalizacją cierpieniem innych pozbawioną uczuć, obojętnością, szyderstwem uśmiechu, dumą, roztrzaskując o podłogę empatię, skromność, łzy, serce, w kolii szat ogłoszono zwycięzcę. Każda godzina jak łza. Nigdy nie zaznałam szczęścia, lecz z całego serca życzę Wszystkim jak najlepiej i życzę go światłu i światu. 12.07.23 Empatia Empatia jest jak skrzydła motyla. Zdarza się, że stoi na brzegu, latarnia morza. Podaje swoją dłoń, czułość na duszę, krzywdę, obecność słowem i bez słów. Siada zwykle w kąciku i kiedy nikt nie patrzy przychodzi, dostrzegając. Istnieje bez pochwały. Miłość Wszystkie uczucia dobroci . Dobro Czynienie piękna. Przyjaźń Otwarte dłonie. Troska Otoczenie dłońmi, bezinteresowne. Dobroć Otwarte serce. 13.07.23 Serce 15.07.23 To światło zapaliliście w sobie szczęśliwym uśmiechem. Wiem, że będziecie nieść je dalej. Najpiękniejszym darem empatii jest dobro, które można ofiarować, kiedy widzi się łzy. 20.07.23 A w sercach, jaką barwę posiadają serca, czy serce zdobi człowieka, czy szata. Jednocześnie, czy nie. Nikt nie dostrzega łez. Nikt nie widzi łez. 18.07.23 20.07.23 Wrażliwość Serdeczność Piękno serca 21723' W tych małych drobinkach na niebie zamieszkuje światło, serce wszystko najpiękniejsze 24723' Jak promień światła witrażem wrażliwości zakrada się w duszę przenika przez serce czułość na dobroć. Serce – witraż piękna. 31723' Istnieje taki rodzaj smutku, który przepełnia niebo, bezdźwięczny jak przezroczystość łzy, gdzie słowa i myśli jakby nie były w stanie wydobyć się ponad ciszy przejmujące echo przerażenia. Przy sercu dostrzegłam światło, duszę, serce. W sercu dostrzegłam serce. 5823' W Sercu dostrzegłam Serce. W Sercu. Serce. 9823' W Sercu Serce 12823' W Sercu Serce I w Sercu moim Serce 15823' W Sercu Serce I w sercu moim Serce Wiarą, Nadzieją odnajdziesz przy drugim jedno Sercem 20823' Serce 27823' Bez Serca Człowiek stałby się kamieniem ocierać w Innych oczach łzy, uczynić cząstkę dobra, uciszyć płacz, ukoić ból smutek jest niewidoczną nocą 28823'

A mnie przytul każdy dniu, w skrzydła swoje schowaj i ukołysz moje serce chroń przed smutkiem, słowem i nadzieją mi bądź.

Przy zielonej ścianie cząstka światła podpisana dobrem. Milimetry serdeczności serca. Spóźniłam się, a może nie czekał na mnie nikt ode mnie, bym mogła się nie spóźnić.

Ile kresek pędzla potrzeba, by uchwycić moment, oddać chwilę, jedną chwilę szczęścia. Słońce jest punktem zbieżnym kompozycji światłocienia, głębi barw molowych i durowych. Różo, niewidzialna jak łza, artyzm słów malarstwa muzyki prowadzisz czasem po akordach ulic. Wierzę, że istnieje Szczęście, bez tej wiary jestem tylko ziarenkiem piasku. Różo masz w sercu płatki ciepłych, dobrych uczuć, oparcia dla myśli, Różo masz w sercu serce. 09.06.2023 r. Dziękuję za czytanie, piękne komentarze, serduszka. Takie wartościowe słowa, czyny, zamieniają życie, myśli, uczucia w promień słońca. Są jak kwiaty kwitnące w ogrodzie życia.

Słońcem przenikasz księżyc dobra różo, niosąc sercem nadzieję, to życie, złote listy myśli, światełka przeglądające się w jeziorze pejzażem uczuciowości. W wieczornych drzewach, śpiewie ptaków rysuje je rozpromieniona na spokojnym nieboskłonie tęcza z barw. Od zawsze jestem, tuż obok życia, tam, gdzie cierpienie i smutek, świat pozostawia czarnym i białym, przytulam serca dobrocią z gwiazd, bowiem nocą są jak przyjazne dłonie, wyciągnięte w stronę piękna.

Smutek przeszywa moje serce, kiedy siedzę sama pośród zatłoczonych miejsc, nie woła o ciszę serca nikt, chcę wierzyć, że drugi człowiek to dla człowieka siostra, brat, nie jest w stanie zadeptać serca, czy serc, smutku, szczęścia, w krzyku po swoje szczęście. Czy na pewno nie jest, przeżyłam smutek, strach, morderstwo, sens. *** Serce moje pękało każdym dniem, nieznacząca nic dla świata cząstka jaką jest każdy człowiek, pozbawiona barw dusza, bo jestem tylko ziarenkiem piasku, znaczę nic we wszechświecie. Czy życie, to krótkie życie mierzy się miarą materializmu. Co się stanie z sercem człowieka, gdy dotrze do kresu bezradności, czy na pewno przebierając się serca są miłością względem wszystkich ludzi. *** Różo pozwól mi pochwycić Ludzki ból, cierpienie, by nie mogło upaść nieotulone sercem. *** Piękno serca. Piękno serca. W tej melodii oczy serca są gwiazdy duszą. Usłyszeć ją w sercu, wodę, co ociera łzę, odnajdując w sobie siłę i przyjazną dłoń, która otwiera wnętrze. Ilekroć w nie się spogląda, można dostrzec miłość, dobroć. Czasem płacze, przemoknięte od smutku, mimo, że bardzo się raduje, szczęśliwe jest, cicho szepcze, aby nie zgubić wrażliwości. Serce jest najpiękniejszym darem. *** Różo, która jesteś niebem nocą, wskaż proszę mi drogę, pochwyć moje serce, przytul czułością snu pod powiekami. Różo, która jesteś niebem nocą, znajdź proszę drogę, różo, wskaż proszę mi drogę, otul serdecznością serce. Kiedy bywam tylko łzą, okruszkiem, gdy smutek i płacz przeszywa moje serce, przytul mnie kryształku, pozwól mi wypłakać wszystkie łzy, nie wypuszczaj z dłoni. Bowiem mądrość, dobroć, przyjaźń, miłość otula się nocą wśród gwiazd, w tej najpiękniejszej z melodii. *** Każdy szept, bicie serca, potrzeby innych, krzyk smutku, płaczu i cierpienia, w tej ciszy wnętrza człowieka, kto sercem potrafi dostrzec, dostrzeże. Nie potrafię krzyczeć, mówię tylko szeptem, szczęście to wszystko niematerialne, dusza, serce.

To, co szczere i dobre, prawdziwe i odpowiedzialne wypełnione jest sercem, wierząc, że dostęp lub brak technologii nie może decydować o wnętrzu człowieka, o delikatnym istnieniu człowieka, bądź nie. Cisza bowiem nie oznacza braku ludzkiej miłości, bezduszności. Bywa radością, dłonią przytulającą się do drzew. Niewielka różo, bądź proszę w ciszy przewodnikiem duszy. Pozwól mi wierzyć w dobroć, serce, być wrażliwą na krzywdę świata i życie. Pozwól mi odnaleźć prawdziwą, mądrą miłość w sercu człowieka i ty różo pustyni, jak ciebie naszkicować, namalować rosą, kropelkami deszczu, czułością wśród drobinek piasku, w słońcu, co otula dłońmi ciepłem.

Rozwieszone na nieboskłonie, czasem niewidzialne, otulają oczy, migoczą na dnie, morza, skryte w piasku, promyku, cieniu. Najpiękniejsze perłą są serca i sercem są perły słowa, dotykające serca najpiękniejszym.

Serce najpiękniejsze jest sercem.

Nie płacz łezko, świat w deszczu kroplach płatki otwiera róż, w dłoniach pejzaż chwil. Pozwól łezko dostrzegać ludzkich serc i dusz mądrość, dobroć, przyjaźń, miłość. Powiedz mi kryształku, jak ocalić serce, w zgiełku świata, co oznacza być lepszym, co oznacza być gorszym, kiedy wobec narodzin i śmierci wszyscy tacy sami. To życie mija jak mgnienie, czym jest, nieczułością, zobojętnieniem, czy dostrzeżeniem każdej z chwil wokół, nocy, słońca w każdych życia oczach.

Nie chcę być nikomu udręką, utrudniać życia, przeszkadzać. Boję się zranienia. Boję się, że znowu złamię swoje serce, ile razy jeszcze wytrzyma, ile sklejeń, popękań, smutku. Pytam życie o sens życia, czy jutro uśmiechnę się tak, jak kiedyś wierzyłam, czy z moich oczu spłynie dobrze znana łza. Serce to takie słońce smutku, kruchość rysująca empatię, czułość na słowo innych.

Ta najpiękniejsza z chwil szczęściem jest, schronieniem smutku, ufnością, nadzieją, pozwala ogrzać serce wzajemnie oczami miłości, imię ma prawdziwych uczuć. Ta najpiękniejsza z chwil trwa.

W świetlikach serca. W dłoni kryształki łez pośród świetlików w skrzydłach motyla otula słońce. Noce promieni dobrych chwil przemienia w piękno otwarte serce.

Najpiękniejsze są słowa wyszeptane przez serce.

Czułością płatków zapatrzoną w serce czasem wołam w ciszy.

Dziękuję kryształki z łez Dostrzegać odbicie płatków świata w tafli jezior dni, otoczyć troską ziarenka chwil, rzucone przez wiatr. Podawać dłoń, co szalem otula deszczu cierń. Okryć chłód wrażliwości kocem. Paletą uczuć opatrzyć migoczące dusze, nocą, rzeźbić kryształki z łez. Bezdomnym smutkom podarować schronienie. Bezinteresownie otrzeć płacz, patrząc poza siebie, ofiarować serce.

Robert Wochna w Twoich utworach jest serce.

Czym jest szczęście, chwilą na dłoni zatrzymaną przez promień słońca, tęczą rozlaną wśród koron drzew zachodniego nieba, gwiazdą, co oświetla w ciemności drogę. Różą pustyni, co przeżywa wszystko. Czasem wydaje mi się, że nie istnieje, ono i ja, że jestem zbyt słaba, by móc powziąć je w dłonie, że jestem tylko mgłą, co nie znaczy nic, utrudnia widoczność. Poddaję się, upadam. Szczęście jest wnętrzem życia, melodią ciszy. Słychać w niej każdy szept, bicie serca, potrzeby innych, krzyk. W tej ciszy nie potrafię krzyczeć, mówię tylko szeptem, szczęście to wszystko niematerialne, dusza, serce.