Gilelasumusum

Po obu stronach stronnicze Ustronie A na tym gównie wyrosną jabłonie Pod nimi siądzie poeta wielki Podłubie w nosie, poprawi szelki Zsunie bieliznę chwyci za prącie Przesunie po nim pisarską dłonią Nie raniąc nikogo spuści się szybko Aż skapnie trochę by w końcu ktoś pojął By nie być wiecznie taką pipką

Siedzi mucha na gównie To gówno nie pachnie lecz cuchnie Mogłoby być tak cudnie Jednak zlazła z niego teraz jest u mnie Fruwa mucha fruwa Czy zabić mi się ją uda Idę po łapkę a ona spierdala Mucha gównem oblana Mucha fruwa i fruwa Wkurwia mnie i powietrze zatruwa Mogłaby zostać na gównie A jest obok i cuchnie