Aleksandraa.

Poznaję cię po krokach Gdy idąc kruszysz lód Słyszę jak skrzypi pod twoimi stopami Jeśli przestanie padać Niebo nam się uchyli A teraz przykryj się kocem Splecionym z niedomówień i nieznośnej ciszy Będzie ci trochę cieplej

Odwracam głowę do słońca Zamykam oczy Pod powiekami widzę złoto Łąk pachnących wilgocią I mgłą To już sierpień Kto mi powie Czy zdążę odnaleźć siebie Bo zaraz spadną wszystkie gwiazdy I nadal nie wiem jakie myśli nosi Twoje ciało

@Marcin Krzysica dziękuję

Coraz mniej ciebie We mnie Wydłubałam spod paznokci Resztki złudzeń Zmyłam z siebie ślady twoich słów Spomiędzy żeber wyrwałam Wspomnienie twojego dotyku I na palcach został mi ostatni okruszek Chleba Połamię go na dwoje Strach na pół podzielę Jedz Deser będzie później

Nie dotykaj mnie Bo gdzieś zostawiłam skórę Wstydzę się gdy patrzysz Na żyły poszarpane nożem do masła Tym samym którym kroisz chleb powszedni I gdy słuchasz Jak migocze moje serce

Ze słowami jest jak z tańcem Trzeba uginać kolana I naginać rzeczywistość Szkoda że nie znam żadnych kroków

Zaprowadź mnie na manowce Pachnące wiatrem Który wieje tam gdzie chce Bezdrożem dojdę do siebie Bo wiem kiedy jest nigdy Bo nie ma już odwrotu

Nie wiem od jakich słów zaczyna się wiersz Ile minut gotuje się ziemniaki Jak nie potknąć się o własne myśli Nie wiem co znaczą twoje słowa gdy milczysz Czy ci dziś ciepło Czy wierzysz że śmierć nie istnieje Bo nawet w kałuży odbija się Niebo