Budzę się każdego dnia. Patrzę w biel jaka mnie wita. Patrzę tak przez krótką chwilę, zamknięty w barierze własnego istnienia. Świadom pustki mej istoty, spoglądam w niezmąconej ciszy. Co robię źle? Dlaczego nie mogę? Wiem że patrzą na mnie. Patrzą i widzą jedynie maskę błazna. Śmiech zrodzony z pustego ciała. A Ja chce by ktoś mnie usłyszał, żeby ktoś dostrzegł poza twarz którą się zakrywam. Chcę tylko by ktoś mnie usłyszał.
Wszystkie dni stanowią ten sam cykl. Niekończące się koło obraca się na krawędzi istnienia. Mojego istnienia. Dlaczego mnie opuściłaś? Tyle lat czułem jedynie twój ciepły dotyk. Dawałaś mi więcej niż mogłem marzyć. Teraz zaś zostałem z nią. A Ona patrzy na mnie każdego dnia. Patrzy z politowaniem.
