Niezawinione cierpienie Nie masz pojęcia jak czasem cierpię Bez wyraźnego powodu Nie wiesz że czasem leżąc bezwiednie Pragnę nie ujrzeć już więcej wschodu
Nie masz pojęcia że gdy dzień się rodzi Kłuję mnie lęk udręczenia Bo gdy świt jasnością we mnie ugodzi W mroku mej duszy ten blask umiera
Bez zawinienia samotnie mnie trudzi Na barkach słabych krzyż mego cierpienia Jak Hiob co samotny u Boga i ludzi Przeklinac będę swój dzień urodzenia
Jak wyklęty Lebbroso mający swą wieże Żyć muszę w odosobnieniu Zadając pytanie czy sens może mieć życie W niezawinionym cierpieniu?
