Leonidas

Widzę Twoje oczy, są pełne nienawiści, stachu i bólu. Dlaczego dostrzegłem tylko je spośród tłumu? Są jak moje... smutne, martwe w kłebach dymu. Nie widzę już trzeźwo po błędach popełnionych tylu... Minus i minus to plus? Logika jest od dawna z tyłu. Wynik to samotność, zapamiętaj szczylu...

Dziękuję że jesteście moi kochani Choć nie najlepszy byłem dla Was czasami Kierowałem się za dużo razy złymi wartościami Podróżowałem zbyt wiele razy krętymi drogami Mimo wszystkimi podjętymi złymi decyzjami Wiedźcie że Was kocham i żałuje jak zawodziłem Was chwilami Często się gubiłem zawładnięty złymi myślami To dzięki Wam jeszcze żyje jesteście wspaniali

Moje życie jest jak puzzle, takie bardzo trudne z tysiącami elementów. Nawet jak idzie nadzwyczaj dobrze, jesteś z siebie dumny, a inni Ci zazdroszczą. To na koniec okazuje się, że jeden puzzel gdzieś się zagubił po drodze i mimo, że tyle osiągnąłeś brak tego ostatniego wszystko psuje. Może z daleka tego nie widać, wszystko wydaje się kompletne i robi wrażenie, ale Ty widzisz tylko brak tego jednego elementu, a pozostała część układanki nie ma już dla Ciebie żadnej wartości.

Moje szczęście efemerydalne Ucieka szybciej niż się zjawia Dlaczego życie tyle bólu mi sprawia Usta się śmieją, a me oczy płaczą Choć nie zobaczysz łez za dobrze kłamią Bywałem już na dnie, ale gdzie jest granica Za którą nie będzie możliwości odbicia Czy byłem jej blisko, nie wiem może wcale Całe szczęście zawsze na górę wracałem