goździk

@error_erros Jakie to urocze :)

@koralinek Gdyby tak proces odhaczania potraktować dosłownie, to co byłoby zdejmowane z haków? :D Wiersz znakomity.

Przepraszam bardzo, ale... co ja tam robiłam? :D

@GrumpyElf Nazwałabym wiersz "czterowłos" i rozwinęła to. Cztery lata życia włosa (który i tak jest martwy), nie dzielić włosa na czworo itp. W tej kałuży na końcu może opaść - niczym jesienny liść - włos. Ten ostatni.

@koralinek Nie powiem, satysfakcja jest :D Moim zdaniem odwołanie się do twórczości Różewicza jest jak najbardziej trafionym posunięciem. Przeżycie wojny to jedno z wielu doświadczeń, które powoduje rozpad świata wewnętrznego. Poszukiwanie "nauczyciela i mistrza" to poszukiwanie sensu, sposobu, siły - by odbudować/uporządkować ten swój świat na nowo. Ale co do Twojego wiersza - gdybyś miał limit słów - myślę, że w skondensowanej wersji mógłby lepiej wybrzmieć. Zabrakło mi też bardziej dogłębnego ujęcia tytułu w treści. Ale i tak podoba mi się.

@Marcin Sztelak Post scriptum. Pożegnanie po czyimś odejściu, które właściwie nie może się odbyć. Jest w tym gorycz, ale jak szlachetnie zapisana... Podoba się.

Wers wyjęty z Ocalonego Różewicza. Świadomie, nieświadomie czy przypadkowo? Żeby tak wszystkie ogłoszenia były napisane, świat byłby lepszym miejscem :D

@Stary_Kredens Nawet mnie śmieszy ten wiersz... (to komplement :))

@morydz Wiersz bardzo poprawny, ale taki... pospolity. Po tytule spodziewałam się albo tkliwości, albo namiętności - po prostu więcej emocji, czegoś szczególnego. Zasugeruję drobną inwersję: Przez knebel serce za tobą krzyczy. Albo: Za tobą serce przez knebel krzyczy. Ostatni wers nie do końca mi przypasował. Może chociażby zamiast "świętuj" - "uczcij"? Wiem, czepiam się. To jest dobry wiersz. Zerkam jeszcze przelotnie i dostrzegam, że podmiot opisuje wyłącznie swoje odczucia, brakuje mi chyba czegoś o drugiej osobie.

@sowa Sowa, bój się :D

@mars Żadnych uwag. Tylko uznanie. Te roztrzelane latarnie są niezwykle wymowne. Dla zagubionych "statków" zgasła nadzieja na ratunek.

@Brevkbevt Kiedy to szarość kojarzy się z szarą strefą, a konformizm jest właśnie jej ostoją. Pomyśl, gdy się zmiesza ze sobą czarną i białą farbę, powstanie szary. Różne odcienie. Choć zamysłem było zapewne, że szarość jest takim punktem wyjścia.

Ten fragment bym przekształciła: Ogrom złorzeczeń to owoc w lustrze Zebrany owoc doświadczeń - okropność! Co do treści - Podmiot po 25 latach życia uznaje je za nic nie warte, chce je wykreślić, mieć czystą, niezapisaną tablicę. Zacząć od nowa. Bo coś poszło nie tak. Trochę jak z zadaniem z matematyki. Wynik się nie zgadza, ale nie do końca wiadomo, gdzie zaszła pomyłka, więc ścieramy tablicę i zaczynamy rozwiązywanie zadania od nowa. Problem w tym, że nie znamy ani magicznego wzoru, ani wyniku, który powinien wyjść. Ciekawie wyszło.

@morydz Przynajmniej są, mniejsza z tym jakie :D

@Marcin Sztelak Puenty w Twoim wierszu zdecydowanie nie brakuje. Bardzo mi się całokształt podoba. Bezrękie lalki widzę jako kobiety, które są jak lalki właśnie - ładne, lecz ręką nie kiwną. Spalone misie zaś jako metafora wypalonych mężczyzn nadmiarem pracy. Nie wiem, czy nie wtłaczam czegoś, czego tu nie ma, ale symbolika jakaś w tym tkwić zwyczajnie musi! :D

@morydz Miłosz zdaje się być jakąś tajemnicą zawisłą między dwojgiem ludzi. Najbardziej oczywiste skojarzenie: Miłosz-miłość. Dla mnie nie potrzeba tu skojarzenia z Miłoszem-poetą. Zdaje się, że muszę zmienić swoje nastawienie - nie dzielić poezji na białą i rymowaną, a na dobrą i złą - czyli podoba się lub wypad :D I te "gasnące blizny"...! Niby prosto, ale niezwykle uroczo.

@Magda1973 Uwielbiam te powtórzenia, zwłaszcza antagonistyczne względem siebie. Tak to wygląda, gdy ktoś spodoba się kobiecie - w głowie kocioł :D A czas tyka, różowa zasłona opada - i tyle.

@Rafael Marius Zapamiętam to sobie.

@Rafael Marius Miałam napisać to samo! :D

@morydzW komentarzach wybrzmiał taki wiwat z powodu Twojego powrotu, że czekam, czy i co jeszcze tu wrzucisz :D

@Somalija Tytuł zdecydowanie dodaje utworowi smaczku. Fejs jako facebook, fejs jako twarz. Mimo że jest o nim mowa w wierszu, to zamieszczenie w tytule wzmacnia jego treść. Pozdrawiam :)

Miałam na myśli ten fragment. Podmiot utożsamia się z grupą o której pisze, stąd nawiązanie.

@Arsis Pięknie.

@Somalija Esencjonalna końcówka. Nadzieja zaznania szczęścia - jakby to było w stanie wynagrodzić wszelkie nieszczęścia. Ale jest to jakaś strategia zachowania zdrowych zmysłów. Wiersz wielopłaszczyznowy. Cóż, sama w tytule dałaś sobie za niego trzy gwiazdki - myślę, że mogłaś być mniej skromna :D

@Rafał Hille - a może komin dawał czadu księżycowi? - mój ulubiony wers. Absolut kojarzy mi się z jakąś czeską powieścią, Fabryka Absolutu czy coś...? Wiersz zdecydowanie udany.