Wanda Garten

Zielony ptak, ze skrzydłami z liści, pod nieboskłonem zataczam koło, i małym szponem zapisuję myśli i słowa na piachu, co serce utkało. Daj mi swe pióro, krew jak atrament, i cierniste dłonie unieś wysoko, błękitem oznaczam głęboki firmament, skroniami uderzam o klatkę złotą. Dom mój jest tam, gdzie wracam latami, gdzie gniazdo i miłość czekają cierpliwie, gdzie gwiazdy mi wskażą, którymi drogami odnaleźć mam Matkę, co przyjmie życzliwie.

Chcę być powodem, byś rzucił wszystko na raz Chcę być powodem, byś zjawił się tu zaraz Chcę być powodem zatrzymania świata Chcę być powodem, ciężarem przygniatać I mieć powód aby szczęściem się otaczać I mieć powód aby granice przekraczać I mieć powód do czerpania przyjemności I mieć powód do szaleństwa i nagości Dałabym ci powód, by spakować rzeczy Dałabym ci powód wykrzyczeć, co cię dręczy Dałabym ci powód, byś wyszedł, trzasnął drzwiami Dałabym ci powód, byś wrócił tu z kwiatami