kabud

jak ta telenowela co każdy ogląda tak spojrzeć na człowieka uważnie się mu doglądać wewnątrz duszy zajrzeć wzburzone serca płomienie im dziś brakuje tylko mnie i ciebie

z miłości zrodzeni w ślepia swe wpatrzeni jak sobie nie znani leczymy swe rany ty, miłość, daj mi znać nie wiem już, czy dalej trwac czy dalej mam w tym tkwić koniec obrywam nić i choć skończę ten straszny ból nigdy nie będę twój