[Uniki]

Obnażony, odarty z zasłony

Przyklejonej do myśli
I uczuć niechcianych,

Tych nigdy nie odkrytych,
Tych skrzętnie skrywanych,
Prawdy szukam o sobie
I zamykam oczy,
By się ukryć za powiek Zaciśniętych murem,
By odwlec w czasie
Bliżej mi nieznanym
Spowiedź- jedyny pewnik Oczyszczenia duszy.
Uchylam rąbka tajemnicy....
Odwaga się kruszy
I znów powracam tam
Gdzie tajemnice
Tak bardzo niechciane
Zachowują swój
Status nienaruszalności
Być może je ujawnię
W odległej przyszłości.

 

 

[Waszym zdaniem]

Zamiast wciąż pytania stawiać
Proszę nadal strofy tworzć
Nie ma co się zastanawiać
I o twórczość świat ubożyć.

Pozdrawiam :-)

[Sonata jesienna]

W dniu 22.11.2020 o 18:50, Franek K napisał:

 

Więc nigdy z nikim cię nie podzielę

Jestem o ciebie bardzo zazdrosny

Cała prawda o samotności.

Pozdrawiam jesiennie :-)

[UPADEK]

Kiedy nienawiść budzi nienawiść
Już tylko krok jest do upadku
Człowiek jest tylko małym punktem
Na firmamencie nieboskłonu
Lecz moc ma w sobie niepojętą
I wciąż podąża gdzieś do tronu
Wielkości i anielskiej chwały

Po drodze gubiąc cel właściwy
Staje się próżny i zuchwały
Zapał  wrażliwość grzęzną w pysze
Umiera dusza sprawiedliwa
A rodzi się potężna siła
Destrukcji złości nienawiści
Która przerywa błogą ciszę
I niszczy wszystko nim się ziści
Marzenie o miłości wiecznej

Tak przecież chcianej tak szukanej
A nade wszystko tak bezpiecznej
Ona cierpliwa jest lecz płocha
Wybacza wszystko bez zwątpienia
Nawet gdy nie ma ktoś sumienia
I wie to, kto naprawdę kocha.

Lecz gdy nienawiść nas zrobacza
Zapominamy o miłości
I smuga cienia nas otacza
I nikt nikomu nie wybacza
I wszystko bezlitośnie złości.
A to  już efekt jest domina

Nienawidzimy się wzajemnie
I tak upadek się zaczyna
I tak upada się niezmiennie.
Tak giną ludzie i narody
I wszystko przez nich budowane
Wszystko upada, bo bez zgody
Wszystko zostanie zrujnowane.
 

[Nowy gatunek]

20 godzin temu, Franek K napisał:

A są jeszcze takie mole

Co do seksu chętkę czują

I mają tak wielki popęd

Że bez przerwy molestują

Z racji wieku  bardziej wolę
Gdy w skupieniu są te mole
Co książkową pełnią rolę
Wszystkie inne ja chromolę
A poza tym niechęć czuję
Gdy mól jakiś molestuje
To mi smak zwyczajnie psuje.

 

Pozdrawiam ?

[ROLA MATKI]

@Gosława

@Franek K Dziękuję za komentarz i pozdrawiam.

 

[Nie pamięta szumu drzew]

@Waldemar_Talar_Talar Samo życie.

Życzę wysokich lotów, na przekór wszystkiemu i wszystkim.

Pozdrawiam serdecznie :-)

[BEZ WĄTPLIWOŚCI]

@Agrafka Bardzo dziękuję,za spostrzeżenia. Pisząc nie bardzo zwracam uwagę na formę, a zapewne jest to dość istotna sprawa.Uwagi z radością przyjmuję i postaram się je uwzględnić w przyszłości. Jeszcze raz dziękuję

 

Pozdrawiam serdecznie:)

[ROLA MATKI]

Zadaję sobie pytanie kim jestem
Dla mego dziecka?
I nie wiem doprawdy,
Bo jakby, odpowiedź,
Pokrętna jest i zdradziecka.
Miłości matczynej nie zmierzy
Chronometr ani centymetr
Bo w swym bezmiarze
Jest ważny,jej każdy
Najmniejszy milimetr.
A dziecko im starsze
Tym bardziej nie raczy
Pamiętać niestety
Że matka zna doskonale
Największe życia sekrety.
I zawsze gotowa z pomocą
Biec potykając się nawet,
By nie okryło się "nocą",
Nie wpadło wręcz
W jakiś zamęt
Kochane, drogie jej dziecię.
Stąd wiecznie pyta i pyta.
Zadaje pytań miliony
Bo wie, że latorośl jest skryta
A temat nigdy skończony
Gdyż mimo czasu upływu
Jej rola zawsze ta sama,
Dziecko wciąż wpada w kłopoty
I wtedy potrzebna jest mama.
I chociaż często się zdarza
Że dziecko matkę odpycha
I niechęć swoją wyraża,
I na nią psioczy i prycha,
I słowa niczym pioruny
Rzuca jej prosto w oczy
Nie bacząc jak bardzo boli
Złość swoją tłoczy i tłoczy...
To matka, choć serce jej krwawi
I łzy przełyka w boleści
Choć gorycz ją czarna wręcz dławi
I w głowie się to nie mieści
Zawsze gotowa wybaczyć
Nawet największy występek
Bo dla niej dziecko , jej dziecko
To świata po prostu jest pępek.
I nawet gdy się zastrzega,
Że palcem już nigdy nie kiwnie
Że smutek jej wielki dolega
To mimo to się podźwignie
I swoje rozłoży ramiona
Bo miłość jej rozpacz pokona.

[Monolog z Duchem]

@Anna K.

Temat trudny niebywale
Bo z trunkami w głównej roli
Kiedy się nie pija wcale
W myślach tylko się swawoli

 

Pamięć trochę mnie zawodzi
Dawno nigdzie nie szalałam
Ale co tam, nic nie szkodzi
Niegdyś inny etos miałam

 

Dzisiaj nie mam wątpliwości
Było miło, lecz minęło
Wszystkie dawne namiętności
To już zakończone dzieło.

 

W zakamarkach więc umysłu
Szukam jakiejś miłej nutki
Lecz zostaję bez pomysłu
To są pewnie picia skutki.

 

Więc wyliczę może teraz
Co mi właśnie zaświtało
Bo bywało w sumie nieraz
Że cierpiało moje ciało

Po szampanie ciężka głowa

Wódka niech się szybko schowa
Wino owszem lecz wytrawne
Później  myśli mam zabawne.

A likieru wręcz nie ruszę
Potem wagę zbijać muszę
Jeśli już coś wypić mam
To pierwszeństwo whisky dam.

Bez dodatków  lodu, coli
I sączonej dość powoli
Lecz najbardziej czas umilą
Pomarańcza wraz z tequilą
Z cynamonu odrobiną.

Właśnie łzy mi słone płyną
Bo niestety, daję słowo
Żyję bezalkoholowo.

I zapomnieć się nie uda,
Że to jest po prostu nuda.

[Monolog z Duchem]

@Henryk_Jakowiec

Ponieważ temat duchowy

Można rozwijać bez końca

Ukróćmy nasze rozmowy

Niech duch się wzbije do słońca

Niech prośby mojej wysłucha

Odejdzie w spokoju ducha

I zanim zrobi się zamęt

Powiedzmy po prostu Amen.(T)

 

Serdecznie pozdrawiam :)

 

[BEZ WĄTPLIWOŚCI]

@Franek K Dziękuję i pozdrawiam serdecznie :)

 

@Leszczym Dziękuję i pozdrawiam :)

[BEZ WĄTPLIWOŚCI]

Można rzec
Że kraj mój 
Mocno podzielony
Na jednej flance
Zbór tyranów
Na drugiej 
Naród poniżony

Bez wątpliwości
Nas tresują 
Niczym zamknięte
Małpy w cyrku
I zaszczepiają strachu ości
Systematycznie bez wysiłku

Bez wątpliwości
Chaos wokół
Służy im bardziej
Niż armaty
A propaganda narodowa
Jest niczym
Zapalone szmaty
Rzucone na spróchniały stos
Iskra wystarczy
By rozniecić pożaru otchłań
Grozy moc

Bez wątpliwości
W moim kraju 
Brunatna rodzi się idea
Która na ustach niesie Boga
I temu Bogu cześć odbiera

I go krzyżuje dzień po dniu
Hańbi biczuje 
W twarz mu pluje
Dopóki nie zabraknie tchu

Bo Ci co mieli nieść nadzieję
Dobrą nowinę głosić światu
Chronić bezbronnych
Grzech odpuszczać
Dziś używają słów jak bata
By brat zadawał rany bratu.

I Boga biorą na sztandary
Jak szyld lub logo  
W kiepskim sklepie
I odbierają sens mej wiary
Z której już życia nie ulepię

Bez wątpliwości
Brak mi słów by żale wszystkie
W wierszu zmieścić
Lecz to jest czasów naszych znak
Upadku, hańby i boleści.

[Monolog z Duchem]

@Henryk_Jakowiec

Widać ducha nie obchodzi
W jakie ciało potem wchodzi
Gdy opuści już to stare
Nowe jest dla niego darem
Byle było tylko nowe
Prowadziło życie zdrowe
A czy chłopca, czy dziewczyny....
To już drugorzędna sprawa
Grunt by zawsze była strawa.
Nie ulega wątpliwości
Zawsze lepsze nowe kości
I choć także są więzieniem
Mam dla ducha zrozumienie
Gdy doskwiera złota klatka
Nowa, to nielada gratka.
Choćby nawet była ciasna
Ale to kwatera własna.
Duch tam długo nie zabawi
I znów "Nową"  sobie sprawi.

 

 

Serdecznie pozdrawiam ;)
 

[Monolog z Duchem]

Duchem silni

Duchem pewni

A na koniec 

Nie potrzebni

Duch odpłynie

Bezpowrotnie

Ciało sczeźnie

Gdzieś samotnie

Nie ma o co

Kopi kruszyć

Duch bez ciała

Sam się ruszy.

Ciało zaś bez

Ducha nie.

Ale o tym każdy wie.