Patrzę w przeszłość spowija ją gęsta ciemność
uciekają krótkie wzory rzeczywistości
układają się w system niezłączony sensem
ocean wszechrzeczy niknie pośród skał rozmytych
bezpowrotnie bolesna tęsknota szepcząca w przestrzeń
stała się moim fundamentem
Do urojenia
w Wiersze gotowe
Opublikowano
Patrzę w przeszłość spowija ją gęsta ciemność
uciekają krótkie wzory rzeczywistości
układają się w system niezłączony sensem
ocean wszechrzeczy niknie pośród skał rozmytych
bezpowrotnie bolesna tęsknota szepcząca w przestrzeń
stała się moim fundamentem