Zygmunt Jan Prusiński

Zygmunt Jan Prusiński W SAMYM POŁOŻENIU JESTESTWA Wioletcie Wesołowskiej Skradasz się do miłości jak kotka. Zapach róż zza okna smugą niewidzialną wpływa do pokoju. Jesteś akurat namiętna na mój dotyk. Stroję uroczyste wejście. Ale najpierw Wioletto całuję całą mapę twego ciała. Wiatr poruszył drzewa w sadzie. Jest tam pokojowy rozejm. Ściga się ze mną jedynie mucha natrętna. Bajkę tę chcę z tobą dokonać. Ściemnia się niski horyzont. Gdzieś grajek uczy się nowej melodii - może komponuje o nas to spotkanie w świecie absurdów. Niekonieczna jest amplituda. - Ciało drga przygotowane w odbiorze. Jestem w pobliżu ud, zaraz będę przy różowej wysepce - pomogę ci osiem taktów dopisać. Już kropi... Wchłaniaj kolor od środka! 23.06.2010 - Ustka Środa 8:50