[Oddechy]

@TakitamWpis  dziękuję za bezcenne słowa, one wiele dla mnie znaczą, pozdrawiam serdecznie ;)

 

[Pisane wiosną]

Pokażcie mi sposób na śmierć,

lek na samotność

wytłumaczenie świata.

Gdzie mam szukać

gdzie patrzeć na niebie,

żeby zwyczajnie wiedzieć?

 

Wiosna ma w planie budowę

nowych zapachów,

one już tu są, oddycham głęboko

i patrzę spokojnie, wciągając

wonie dawnych lat.

 

Pozornie nic się nie zmienia,

więc pokażcie mi lek na bezbronny

gest, kiedy ocieram twarz.

Naprzeciw mnie resztki zimy

- i te kolory!

[Oddechy]

Zawarłeś w milionie obrazów

kilka minut z mojej młodości

nieprzejednanej, niezmierzonej,

ja tak bardzo chciałam wolności.

 

I czegoś jeszcze chciałam,

tylko jak to nazwać, żeby

nie odebrać temu czemuś

nieopisanej w słowach wartości.

 

Nawet ja opadłam z sił

zagubiona w Twoich oczach,

ze znajomymi, ciepłymi palcami,

dotykającymi czule po włosach.

 

Leżeliśmy spleceni oddechami

Moje i twoje zmęczone serce,

mimo że teraz jesteśmy sami,

to słyszę jak  głośno dudnią jeszcze.

 

Brzmią i brzmieć będą, mimo

że czas uporczywie czeka,

to w raju, w którym byłam z Tobą,

poczułam w sobie prawdziwego człowieka.

 

 

[Co jeszcze spieprzy człowiek?]

Co jeszcze spieprzy człowiek?

Przez ile dni się zatrzyma?

Ile razy jeszcze będzie próbował

upchnąć kaskadę wdechów 

i wydechów, do starej szuflady,

gdzie nic nie ma?

 

Co jeszcze spieprzy człowiek?

Ile niewinności rozbije się

o posadzkę na drobniuteńkie

szkiełka?

Ile nieświadomości krwiście

pokaleczy na niej stopy?

 

Co jeszcze spieprzy człowiek?

Ile paragonów musi

wpaść do śmieci, zanim 

zorientuje się, że za skończoność

nie osiągnie zbawienia?

 

Co jeszcze spieprzy człowiek?

Ile basenów wylanych łez

musi przeliczyć, by zdać sobie sprawę...

 

Liczy się każdy refleks i błysk,

ułamek pomysłu, pół zerwania

się z fotela, każdy siniak na sercu,

lecz nie za masowy papier w portfelu...

 

[Rozmowa z deszczem]

Rozmawiam z deszczem

od czasu do czasu.

Opowiadać lubi

o zbędnych zmartwieniach

prostych ludzi,

o ich braku zrozumienia.

Czasem rozumiem,

kiedy cicho płacze,

nie lubi się

z niczego tłumaczyć.

Pragnie cicho

oblewać ulice,

zakamarki ludzkie,

twarze i ciszę…

Spełnia swoją misję

tutaj na ziemi.

Jest posłańcem Boga,

aniołem nadziei.

Obmywa i koi,

kołysze w ramionach,

czasem prosi o

jedno spojrzenie,

jedną dłoń wyciągniętą

w jego stronę.

O osobę zaufaną,

która w nim utonie.

[List do czasu]

wciąż siedzę w 
pokoju pisząc
list do Czasu

 

czuję myśli 
rozlewają się 
po mnie

słyszę puls
grający
 

zdawało się
że rozumiem
że widziałam
każdy śnieg
jaki tylko 
upaść może

 

stało się
więcej
mniej

odegrałam pół 
roli w odcieniu
słowa

podróżując
przez wymiary
krainy

 

spotkałam
niecierpliwych
spragnionych
niekochanych

 

siedzieliśmy
przy jednym stole

istniejąc nie do
końca realnie
obecnie

gdzie indziej
siejąc stracony czas

 

chcę dotknąć
materiału trwalszego
od wspomnień

owinąć się nim 
przed skąpym 
powiernikiem
minionych spojrzeń

zakończyć list słowami:

„(...)nie upiję się więcej przeszłością”

 

i zasnąć z myślami…

[Zapach]

@iwonaroma Dziękuję bardzo ;)

[Zapach]

Biegłam wzdłuż

różowego nieba,

dym się unosił.

 

Nagle twój zapach

złapałam między palce.

Głęboki wdech…

 

On tam był

wśród tumanów woni.

 

On tam był

przez chwilę.

 

Stanęłam,

minęło,

znowu mogę myśleć.

[Nuda]

Kamieniem zabiło

serce na myśl

o jasności za oknem.

Jak bardzo chciałabym

jej dotknąć,

byleby z tobą.

 

Ulotna jest jak

nadzieja wśród młodości,

gra życia,

czy istnienia,

których na pęczki.

 

Mimo to… wszyscy

chcemy żyć namiętnie,

Więc myślę o tym

ze związanymi rękami.

 

Wzlatując tylko delikatnie,

dla ścisłości, bo nie chcę

trwać tutaj,

gdzie tak nisko

i słońce nie dochodzi

do żadnej z myśli.

 

Rozjuszyłabym nudę

śmiejąc się jej prosto

w twarz… jeszcze

nadejdzie ta chwila.

Zobaczysz.

[Manifest milczenia]

@TakitamWpis Bardzo dziękuję za ciepłe słowa, być może lepiej faktycznie jest się wypowiedzieć, niż ukrywać w sobie rzeczy, które nurtują. Niezwykle jestem wdzięczna za poradę,

Pozdrawiam serdecznie! 

[Manifest milczenia]

Wolę nie myśleć.

Za bardzo boli…

Fakt, że można się

cieszyć?

 

Jestem słaba,

ręka opada bezwładnie

na kartkę ostatnio pustą,

bo tyle myśli się rwie

na to, co jeszcze niezapisane.

 

Dojrzałość

-czym jest,

kiedy bunt wciąż

Opada na dno

Mojej głowy

-miski ze wspomnieniami?

 

Babram w niej

w akcie nudy

i desperacji,

mieszam łyżką,

porównam ją

do tęsknoty.

 

Metalowa, zimna

Stała i niezmienna.

 

Cholernie trudne to,

jakby się zastanowić.

Patrzę wciąż w tę samą

powierzchnię a twarz,

która się odbija

i na mnie spoziera

przez czarne oczy,

wydaje się inna.

Za bardzo nic

nie chce mówić,

spojrzeniem sugeruje

chęć milczenia.

 

Dość dosadnie,

pyskato,

pozornie pewnie,

że tak już zawsze

będzie?