[Pogoda]

Struga mnie deszcz,
Jak scyzoryk kij. 
Znalazłem wczoraj
szwajcarski zegarek,
wskazówki lubią mówić
ze mną o słońcu.

 

Wczoraj ten nikczemnik uszkodził wiśnie,
Tak spokojną w swoim wiecznym tańcu.
Tak dojrzałą w swojej niewinności,
Nieobecną na zjeździe

problemów tego świata.

 

Deszcz nikczemny,
Tak potrzebny mi do wzrostu i
tak znienawidzony.
Chwytam krople, jak pióro.
Dwa elementy,
Żyją i umierają w miłości.
Oksymoron.

[BARWINEK BIAŁY]

 

Słyszałem historię

o barwinku białym,

który kupił fioletowe bzy

ku czci ich życia minionego. 

 

Razem kiedyś wzrastały

w miłości i cierpieniu,

a ich łodygi targane

były strzałem oddanym

przez złodziei książek. 

 

Wybił się ponad

morza pełne ciemności

i przyćmił ból magiczną płachtą wspomnień. Wręczył kwiaty 

marmurowej dłoni, a

zalane łzami zgasły znicze. 

Uklęknął, wiatr

magiczny zachwiał jego
sercem i pył tęsknoty

spadł z czuwającej gwiazdy. 

 

Bzy cały czas żyją,

gdyż barwinek

przytulił je swymi

płatkami nadziei i

wybiegł na łąkę fiołków,

kwiatów tęsknoty. 

Kocham, tak mówiły obydwa,

a teraz jedno z nich kwitnie

na blasku chmurze,

która i jego powoli już wzywa,

lecz pozostało mu ważne zadanie, 

przekazać tą opowieść pewnej młodej damie. 
D. S. M. 

[Zostań]

ZOSTAŃ 

Nie mogę słuchać

dobrej muzyki bo

każda dotyka mnie

jak bajeczny statek 

tratując myśli wyżyn. 

 

Bronię się tak ciszą

różową nad neonowym

betonem i czuję moc jej,

która szelestem

bezkresu budzi we

mnie spokój i myśli

przechodzące jak

nietrwałe fale,

nieuchwytne w

swym życiu krótkotrwałości. 

 

Czekałem na te

tygodniowe zdania i

tęskiłem za Tobą poezjo,

za Twym promieniem

podróżującej szyby.

Ty sprawiasz, że kwiat

odżywa na nowo,

płonąc niebieskawymi

uderzeniami chwil. 

 

Przychodź do mnie

częściej i zostaw

po sobie życie z

piórem oraz chęci. 

Zabierz mnie do ziemi

niczyjej, targanej

wiatrami niosącymi

nas w tą porę czerwieni nieba. 

D. S. M.