Fidobro

Struga mnie deszcz, Jak scyzoryk kij. Znalazłem wczoraj szwajcarski zegarek, wskazówki lubią mówić ze mną o słońcu. Wczoraj ten nikczemnik uszkodził wiśnie, Tak spokojną w swoim wiecznym tańcu. Tak dojrzałą w swojej niewinności, Nieobecną na zjeździe problemów tego świata. Deszcz nikczemny, Tak potrzebny mi do wzrostu i tak znienawidzony. Chwytam krople, jak pióro. Dwa elementy, Żyją i umierają w miłości. Oksymoron.

Słyszałem historię o barwinku białym, który kupił fioletowe bzy ku czci ich życia minionego. Razem kiedyś wzrastały w miłości i cierpieniu, a ich łodygi targane były strzałem oddanym przez złodziei książek. Wybił się ponad morza pełne ciemności i przyćmił ból magiczną płachtą wspomnień. Wręczył kwiaty marmurowej dłoni, a zalane łzami zgasły znicze. Uklęknął, wiatr magiczny zachwiał jego sercem i pył tęsknoty spadł z czuwającej gwiazdy. Bzy cały czas żyją, gdyż barwinek przytulił je swymi płatkami nadziei i wybiegł na łąkę fiołków, kwiatów tęsknoty. Kocham, tak mówiły obydwa, a teraz jedno z nich kwitnie na blasku chmurze, która i jego powoli już wzywa, lecz pozostało mu ważne zadanie, przekazać tą opowieść pewnej młodej damie. D. S. M.

ZOSTAŃ Nie mogę słuchać dobrej muzyki bo każda dotyka mnie jak bajeczny statek tratując myśli wyżyn. Bronię się tak ciszą różową nad neonowym betonem i czuję moc jej, która szelestem bezkresu budzi we mnie spokój i myśli przechodzące jak nietrwałe fale, nieuchwytne w swym życiu krótkotrwałości. Czekałem na te tygodniowe zdania i tęskiłem za Tobą poezjo, za Twym promieniem podróżującej szyby. Ty sprawiasz, że kwiat odżywa na nowo, płonąc niebieskawymi uderzeniami chwil. Przychodź do mnie częściej i zostaw po sobie życie z piórem oraz chęci. Zabierz mnie do ziemi niczyjej, targanej wiatrami niosącymi nas w tą porę czerwieni nieba. D. S. M.