EwaM

zdeptane lasy paliły się tajemniczo pachniały kadzidłem czułeś? pocałunek w burzy wewnętrzny skowyt dotykałeś zakątków upuszczonego słońca parzyło powietrze

interpunkcja - myślę, że jest tu konsekwentna a co do małych liter - to taka moja maniera:)

dziękuję:) to raczej proza poetycka - tak przynajmniej sklasyfikowałam ten tekst po jego napisaniu, dlatego też zamieściłam w dziale z prozą może niepotrzebnie pocięta na wersy? a może jednak potrzebnie? i jednak to wiersz:) pozdrawiam:)

przecież nasze historie są zupełnie inne. coś, kiedyś, o tej samej porze przywiodło nas w to samo miejsce. klątwa? przeznaczenie? nasze tajemnicze życzenie? wiedziałam, że to ty, a ty wiedziałeś, że to ja. poczekałeś, mimo że wyszłam dużo później. szliśmy i szliśmy. i smutek stawał się bielszy. chował się w fałdach przepastnego mroku. fale uwalniały piaszczysty brzeg, a w dali rozlewał się nagi turkus. mówiłeś - nie oglądajmy się za siebie. i stąpaliśmy w wyśniony krajobraz, tu i teraz, kołysaliśmy się w pienistej kąpieli, pozwalając ponieść się prądom, by nie dosięgnął nas żaden ląd, by zatarły się wszelkie granice. i krzyczeliśmy z rozkosznego bólu, i płynęła ponad nami muzyka, a puls szaleńczo kołatał się w skroniach. i nie można było zawrócić, bo dotarliśmy tam, skąd już nie ma powrotu, tam gdzie dopełnia się czas, gdzie wybucha szafran, błękit i amarant obejmując tęczą świat.

piękne dzięki, Waldemarze pozdrawiam

dziękuję, Czarku:) miłość nie jest łatwa, a ta z tego wiersza szczególnie niełatwa pozdrawiam

W ogóle to dzień dobry wszystkim:)

bardzo dziękuję za komentarz:) za podzielenie się Twoim odbiorem wiersza nie umiem się tu jeszcze odnaleźć:) pozdrawiam:)

wierzysz w nasze tajemne moce uzdrawiające sanktuarium znowu rozsypujesz pod nogi płatki kwiatów wcześniej pozrywanych ze mnie kapie krew rytualnie spijasz na żywo ponaglając pąki do rozkwitu w miejsce prawdziwych