Kilmax

Prawie sonet :-) Czwarta zwrotka w domyśle zawiera odpowiedź na pytanie: co stoi na przeszkodzie? cechą tego wiersza jest mocny surowy klimat. Takie trochę Czerwone Wierchy:-)

Szukam ważnych słów By uwikłać, jak w słomiane sidła Iskrę Twej źrenicy I ogrzać przy niej skostniałe ramiona, Wykluć ptaka serca, Poczuć wiatr w skrzydłach. Podejrzewam, że później blask tej iskry Spali ciepłe gniazda wysiedzianych słów, Tchnienie rozniesie słomki moich słów.

Wow! Piekna struktura obrazów, kontekstów słów. Impresjonizm w płynie. Technicznie rażą mnie jedynie dosłowności: "rosyjski", "klaustrofobia". Odnoszę wrażenie, że to slowa nie stąd, nie z tego stanu. Ale to luźna intuicja.

Nie zobaczyć w lustrze boga, to już wiele. Intryguje mnie, czy w pustce podziwianej przez poetę faktycznie niczego nie ma (Teksański). Mnie się nie udało zaprzeczyć istnienia wszystkiego.

Tekst jest śliczny i chyba nie wolny od moralnego wezwania do wdzięczności (?). We mnie budzi niepokój zarówno jednolitością pastelowych barw, jak i charakterem rozkazu.