Krzysztof Wolski

Pierwsza myśl jest dokończona w dwóch następnych wersach, nie sądziłem, że będzie to nie zrozumiałe. Zatytułowałem wiersz pamięć i o niej on jest, jednak faktycznie zgadzam się, że całość wyszła trochę chaotycznie. Pamięć została przeze mnie porównana do narządu, aby podkreślić jej wagę w funkcjonowaniu człowieka. Dziękuję za krytykę. Następnym razem napewno wezmę to pod uwagę, szczególnie tą chaotyczność. Pozdrawiam K. W.

Ujrzałem kiedyś przeszłość, Nie spojrzeniem zwykłym Gdy teraźniejsza jeszcze była Lecz gdy mej pamięci potęgą została przywołana Powiesz: „Norma. I cóż z tego?” Masz i rację Wiedz też jednak, że mój brat Bliski mi i drogi Był tam ze mną, lecz nie Zrównasz dwóch scen błogich Ciekawą jest więc duszy cecha Która pamięć – narząd miły Zrównać zdoła, do natury wyobraźni.