Konrad.

Pragnienia I tylko by być już w Tobie mocno Poczuć smak i kształt myśli nieułożonych Wejść w każdą przestrzeń wilgotnych intencji Czytać z ust słowa wyraźnie zabrudzone wstydliwie unoszone przez dym z papierosa W mgle nocnej rzeki wpatrywać się w jej namiętność Pragnąć rozerwać ciszy zmysłową niepewność Czekając niecierpliwie na rozkoszy krzyk bezdennego tchnienia i dusz ulotnych splecionych w jedność

Granice Przez bezdroża gwiazd nicości W myśli moich sklepienia Pod nieumarłą czernią namiętności jej powiewu I doczesności dalece skomplikowanej Między zawirowaniami uczuć słodko-gorzkich Kiedy nie wiem już gdzie ich początek A gdzie koniec Ty wciąż muskasz moje Granice ***