Lidia Adamska

Zamykam oczy A na powiekach Twój obraz Widzę Ciebie W myślach to samo Słowa pierwsze Narzucają na język Imię twoje Za każdym razem Tak samo melodyjne Uczucie brzuchu Kiedy dotyk Spoczywa na ciele Ten zapach Wywołuje ulge Bo wiem że mam Ciebie

Pozory to mydlane demony Dla jedynych są ratunkiem Dla drugich bezlitosną śmiercią Jednak jak sie przed nimi bronić? Odpowiedź jest prosta Nie da się... jak to sie nie da? A no tak im bardziej otworzysz oczy Tym bardziej pieką prawda? Zatem szybko je zmrórzysz Nie chcąc znać prawdy Zaczynamy kochać demony Którymi sami jesteśmy Dając ciche pozwolenie Unikając czegoś co nas skrzywdzi

Ma okultystyczna dusza Prowadzi do niebios Stworzonych przez samą siebie Rozwija i daje moc Moc nie tylko do życia A zrobienia rzeczy nierealnych Pokazuje wewnętrzne piękno Które niektórych może przerażać Dla mnie jest czymś więcej Mianowicie sensem istnienia

Dziękuję za miłe słowa :)

Uśmiech to cicha nadzieja Którą odbiera nam każda łza Niepokojąca cisza.... Którz wie co nadejdzie Ja wiem, chwila błoga Pokażę nam jak łzy Doprowadzą do szczęścia

Dziękuję bardzo :)

Od początku tego pożądania którym jest pragnienia

Nie potrafię zatrzymać pragnienia Które od początku mnie więzi Nie chcąc mieć z nim do czynienia Sprowadza mnie z powrotem do uwięzi Jedno spojrzenie skłania do grzechu Pokazuje słabości, daje do myślenia Wtem żyjemy w ciągłym lęku A wszystko pokazuje sens istnienia

Następny akt w moim życiu Lecz To nie początek Ale lepsza kontynuacja Pozwala na nowe lepsze jutro Pokazuje czym jest egzystencja Która przemija ale daje szanse Wkrótce ukaże całą prawdę Uwolni wszelkie dobra

W cieniu widnieje sylwetka Sylwetka, która przypomina Przypomina te chwile Chwile niezapomniane Które wciąż siedzą w głowie Głowie ciężkiej, zapełnionej Zapełnionej wspomnieniami Wspomnieniami dni Dni pięknych i straconych

Witam. Wiersz za każdym razem gdy go edytuje wraca do poprzedniej formy. Wszelkie podpowiedzi zgłębiam i nakładam wszelkie poprawki Pozdrawiam ;)

Pod wyrażeniem odnoszącym się do kłamstwa mialam na myśli nas samych. Gdy nie możemy pogodzić się z krytyką lub gdy ona nas przerasta i wierzymy tylko w słowa innych. Również pozdrawiam :)

Krytyka wyzwala emocje O których nie mówimy głośno Których nie możemy zrozumieć Których nie chcemy przyjąć Każda warstwa to kolejne kłamstwa Które nie mają odwrotu Które nie mają zakończenia Które nie pozwalają na nowe jutro Wszystko prowadzi do nieświadomości Której nie możemy zaufać Której nie możemy ulec Której nie możemy okazać słabości

Tylko tytuł? :/

Dokładnie tak ;)

Czyli efekt zamierzony. Moje wiersze mają skłaniać do refleksji :)

Myśli wciąż pełna głowa Kobiety która ucieka Od zgiełku codzienności Jej myśli opierają się na nim Na tym którego kocha A wszystko dąży do zapomnienia Każda chwila przemija A następna rodzi się z bólu

Ciesze się, że się Pani podoba. Jeszcze nie raz zaintryguje swoja osobą ;)

Słuszna uwaga, dziękuję za radę :)

Dziękuje za opinię, od niedawna jestem w świecie poezji :)

Nasze spojrzenia się splatają Moje ciało otaczają Na piersi napierają I wspomnienia odbierają Wtem łzy spadają Na ciało rozgrzane Wypalą, zagoją I smutki ukoją

Dziękuję za miłe słowa. Również pozdrawiam :)

Przykuje uwagę, lecz nie ludzi Przykuje uwagę, natury swojej Przykuje uwagę, tych wszystkich Tych którzy otaczają A ich nie widać Przykuje myśli, swoje i twoje Przykuje myśli, do tłumu Przykuje myśli, aby nikt Aby nikt nie zdołał odnaleźć I rozszyfrować Przykuje ruch, stane i koniec Przykuje ruch, bo świadczy o wszystkim Przykuje ruch, nie pozwolę Nie pozwolę na ocenę Która zaboli

Zaciśnij usta Nie jesteś pusta Cicho siedzisz Nic nie bredzisz Myśli wiele Tych dobrych niewiele Przemyśl spokojnie Działaj przeciw wojnie Pokonaj swe lęki Nie pożądaj opieki Czas okaże Spokój pokaże Miej swoje racje I interpretacje