Bartosz (Rufus) Osojca

Dziękuję za komentarz. Chyba faktycznie powinienem się trochę ograniczyć z metrum. Jednak bardzo miło, że znalazł się tutaj ktoś kto potrafi je docenić :) Z ostatniego raczej po prostu wyszedł taki dziwoląg – bardzo chciałem użyć memento mori. Jeszcze raz dziękuję za komentarz i pozdrawiam :)

Zefiru głuchy pomruk, szept jesieni Na gruncie, pośród cnej listowia toni Nad ziemią, pośród pstrej jesiennej woni Zachodu pobrzask skrzy, wśród buków cieni Gdzie był onegdaj bujny zwał zieleni Ponura śmierci chwila życie goni A życie to się wżdy przed końcem broni Lecz przetrwa tylko goły stos kamieni Bo wszystko niczym świecy blask przemija Czy to jednakże gorzkich zmartwień powód? Bo kiedy śmierć iglaste szpony wbija To pasmo życia, jego magii dowód Bo nikt nie skończy tej jesiennej doli Więc wciąż zostaje nam memento mori

Starałem się napisać co czuję, a że takie smuty z tego wyszły to... no cóż taki już jestem :)

Onegdaj jąłem palić fajkę swoją Łagodne kłęby dymu duszę koją Tytoniu mętny czar, zwodniczy urok Domostwa trwoży szmer i szary półmrok Nieznany los w kątach swoich kryje Jedynie ja w świetle ognia żyję Gdy żar ulotny swój zakończy żywot Zagaśnie stary światła fajki bełkot Zmącony umysł mój pogrąży ciemność A walki brak, zostaje tylko bierność Gdy fajka zgaśnie inne będą trwały W cieniu większość, strzęp w blasku chwały Gdy płomień lśnić przestaje, niknie wiara Jedyne co zostaje, wspomnień chmara A nasze życia są zaś tyle warte Co prochy poprzez los i czas pożarte

Bardzo ciekawy tekst. Zwłaszcza z interpretacją, która jak już napisano powinna jednak leżeć w gestii czytelnika. Serdecznie pozdrawiam :)

Ciekawy tekst, podoba mi się :) Śmierć i te sprawy, moje klimaty Serdecznie pozdrawiam

Ale czyż jesień nie jest zarazem piękna? Jak piękna może być śmierć, która jest przecież częścią życia, jak częścią pewnego cyklu jest jesień. Pozdrawiam