Ollooo22

MaksMara wielkie Dzięki, zastosuje się i usunę błędy.

pielgrzymem pośród was uwolniłem się już odrzucają przeszłości obrazy podniosłem się dla siebie sam nie odwzajemniając zadane razy dłonie w modlitwie złożyłem wiem już czy dla was jestem wiem też kim dla was byłem pojednania prostym gestem uwolniłem się już w przebaczeniu zapominanie przyszłość droga i trwanie żal, zdmuchnięty z butów kurz.

Karenka ciepłe dzięki :)

Witaj Duszko, dzięki wielkie, może i ten tekst jest zbyt wydumany, może i treść ginie, albo jej nie ma. Sam się nad nim zastanawiam. mam kilka innych na stronie, pewnie i prostsze, jeśli znajdziesz czas, rzuć okiem- liczę na Twoją szczerą opinię. https://www.facebook.com/wracamdozycia/

samotnia moja w traw wysokich ostoi gdzie wiatr szepcze w koronach smreków tkliwie sypiąc iskry nadziei tańczące jak igliwie gwiazdom podobne, zalążki meteorów roi niebo gwiaździste nad łąką otwiera spiralami galaktyk podnieca obłoków gwiezdnych pył w oczy sypie wabi i w nieznane zabiera zapominasz smutki dasz się porwać gdzie nowy horyzont nadzieja otwiera ulotnie ku gwiazdom ponad lasu ciemniejącą koronę chcę się unieść w ucieczce rwę się i cały płonę beznadziejnie spętany jaźnią, która boli stopy związane niemoc i grawitacja gra magia gwiaździstego nieba pokusa w inności ideału pojednanie, tak niewiele trzeba i niemoc z poziomu banału uwiera i skrzydła podcina tylko możesz podziwiać to też twoja wina.