[***]

zostałem

 

jak ścięte drzewo
w środku zimy

 

kiedy człowiek nie przyznaje się do człowieka

wychłostany za miłość

 

nie pomaga oglądanie 
wystaw sklepowych

 

trochę bzdur
odłożonych na potem

 

aby zamilknąć przed Tobą
zgasić światło w swoim świecie
coś napisać
zranić słowem
a potem opatrzyć w czas, 
który ponoć jest lekarstwem na wszytko

 

ale przecież
nie znam się na wierszach

 

 

[***]

umówiłem się z Bogiem na kolację
gdzieś w środku stworzenia świata
znalazł dla mnie czas

 

poczułem się jak Korneliusz

 

zasłuchany w moje słowa
po raz pierwszy nikt mi nie przerwał
nie podniósł ręki
nie postraszył piekłem

 

tylko zapisał moje imię na swoich dłoniach

 

siedzieliśmy tak kilka długich godzin
nie odpuszczał żadnych win
nie zadawał pokuty

 

bardziej niż ja 
rozumiał moje życie

 

wiedział o wszystkich moich łzach,
które były jak modlitwa i spowiedź

 

powiedział na koniec;
"idź, i nie zapomnij być człowiekiem"

[***]

odeszli...

 

jak cienie

bez pustych słów

 

nikt nie zapisał wtedy

na płótnie

kruchych bezdechów

 

jak zgarbione anioły

powracają zazwyczaj

na pierwszego listopada

 

z pragnieniem

dotyku człowieka

 

przy zniczach tęsknot

opowiadają drzewom

że chciałoby się pożyć

 

odwiedzić

zamknięte domy

 

zamiast

 

za życia

pogrzebaną nadzieję

 

dla tych, co odeszli...

[Artyści]

Bo i dobrze, nie wszystko trzeba rozumieć :)

[Artyści]

powstali
jakby z popiołu

 

zrodzeni
przez słowo

 

wyrzeźbione

 

przez ciężar samotności
malują niedziele na tęczowo

 

z kamienną twarzą o miękkim sercu

 

artyści

 

tylko cisza po nich płacze

na listopadowo

 

poeci żyjący w cieniu

 

jak z nieznanego wiersza
tli się 
na pomniku wiecznej pamięci

 

czas,
który przekroczył granice

[***]

nie opowiem więcej
o zapłakanych porankach

 

gwałtownym bólu
w samo południe

 

zimnych dłoniach...

 

kiedy Bóg nie widzi
ukrywam łzy

 

obrażony na życie

 

w tym samym miejscu
czekam na Ciebie...

[***]

co chcesz mi powiedzieć

deszczu

kroplami uderzającymi

o rynnę czasu

 

co chcesz mi namalować

bezsenna nocy,

która czekałaś skulona

na miłość

 

usiądź do stołu

 

zaparzę nam świeże marzenia

i zasłucham się

 

w Twoją opowieść

 

[***]

No, to się zgadzamy :)

[***]

inaczej "tajemnica słowa" :)

[***]

MaksMara- też coś w tym jest jak misterium verbum :) Dziękuje :)

[***]

a ja mam swój swój "Paryż"

i sen nocy letniej

 

zapach

wczorajszego wieczoru

i wspinaczki do Ciebie pełne tajemnic

 

próbowaliśmy

rozebrać siebie bez słów

 

jak najlepszą powieść

 

bo przecież nasze serca

uwiodła

 

złota polska jesień

 

 

 

 

 

 

 

 

 

[***]

leczymy siebie wierszem
zamiast tabletką na sen

 

nie odkładamy
niczego na potem
i układamy sobie w głowie
zupełnie inny świat

 

zasypiamy z tęsknotą 
spoglądając
na puste niebo

 

chcemy widzieć
uśmiech jutra
kiedy jesień 
zasypie wspomnieniami

zwierzenia na ławce

 

w związku z Tobą…

[***]

jedna łza

wybuchła jak granat

wyesksploatowała wszystkie uczucia

 

nic nie znaczące...

 

w kilku sekundach nic nie czuć

przecież wszystko rozkwita na wiosnę

 

w garderobie

zapomnianych wierszy

szukam

maski z uśmiechem

 

w ulicznym teatrze

okaleczono sztukę

pt; "życie"

 

bez roli...

cicho odchodzę

 

 

 

["Zamyślenia"]

Cenna uwaga, faktycznie nie dopatrzyłem się tego w wierszu. Dziękuję. 

["Zamyślenia"]

każdy ma swoją opowieść

chore, nieczułe uczucia

nawet domy bez okien

z pęknięta szybą

jak ze łzą

wytatuowaną na stałe

 

przemijamy obok tego świata

i próbujemy chodzić po wodzie

z trudem napełniamy usta słowami,

które bolą i kochają

jak w dniu narodzin

wiersza

 

 

[***]

pozujemy do marzeń
jak do najlepszych zdjęć

 

nie zasypiamy już o świcie
wybudzając

 

wiersze po reanimacji

 

o sto osiemdziesiąt stopni
przemeblowujemy coś 

 

co nazywa się 
ż y c i e m

[*** w roli anioła]

w roli anioła

otwieram drzwi

od lat zatrzaśnięte przez ludzi

 

anielska banicja,

która nie kończy się na stróżowaniu

 

katedry nocą

 

przecież,

nie musimy spowiadać się z miłości

 

tak jak ze sztuki,

za którą nie odpowiadają własne natchnienia

 

po anielsku

w angielskim nastroju

 

uskrzydlamy

już tylko siebie...

[***]

za kurtyną

dawnego teatru

 

rozdziobuję

stare wiersze

 

niektóre z nich

podrzucił je anioł

 

straciłem dla nich głowę

jak drzewa swoją koronę

 

we mnie

rozkwita wiosna

 

chociaż

zapowiadają przymrozki

politycy

przepowiadają "nowe"

 

a my i tak mamy swoje ścieżki

i powidła słów

że czas

zatrzymał się na specjalne życzenie

 

moje art-serce

oblało się Twoim spojrzeniem

 

wychodzę na scenę...

 

 

 

[*** nie uniosę...]

Duszko...masz rację, nie zauważyłem tego czytając swoją pracę....Dziękuję. 

[*** nie uniosę...]

***
nie uniosę bólu
na moście zwierzeń

 

ciężaru łez
zatrzaśniętych drzwi

 

powrotów
inną drogą

 

zanim to minie

zachwycę się

 

bocianim gniazdem
lotem balonu
miętową herbatą

domem,
ale takim ze słomianym dachem

 

zanim to przyjdzie...

[Afirmacja chwili]

Dobrze się czyta...

[***]

Dziękuję... :)

[***]

pozostał tylko popiół 
ciszy

 

nie chciał nikt 
spojrzeć sobie w oczy

 

próbuję 
jednym słowem

znieczulić

 

zagojone
blizny codzienności

 

dopóki wiersz nas nie rozłączy...

[***]

deszcz
ukrył nas w swoich dłoniach

 

za Twoim dotykiem

 

szkicuję 
wszystko co mam w pamięci

 

jeszcze

 

[***]

 

pojawiasz się

w niecodzienności

wtulony w Twój uśmiech

nasłuchuję
o czym biją nasze serca

głaszczemy
niewyprasowane spojrzenia

przychodząc do miejsc
które nie bolą

wspinając się pod niebo
którego nie widać

najlepiej
wychodzą nam
z b l i ż e n i a