[Skamielina]

miło mieć cele
wstaje rano by dążyć
i odpoczynek milszy

 

obejrzeć film to nie sztuka
czytać książki czekając na słońce
dobrze by było pozamiatać podwórze
i zrobić babki z piasku
idą chłody 
czas kupić zimową kurtkę
dobrze jest chodzić po górach
wsiąść do pociągu
bilet ulgowy kupić

 

ty dziś nie przyjdziesz
czy warto czekać
a co począć w tym czasie
jedna godzina minuta wieczność

 

to co mówią w telewizji pominąć
gazety drukują słowa
a po ce te słowa

 

dobrze mieć cele
słońce ozłaca wzór na firance
czas zwalnia i przyśpiesza 
tak na zmianę
opony już dawno trzeba wymienić

 

wciąż ciebie nie ma
czy warto

[nadzieja na słońce]

 

mòwisz, że ciężuko iść

kiedy wiatr wiatr w oczy wieje

co raz trudniej nam dziś

prosić świat o nadzieję

 

znòw na dworze deszcz mży

za oknami szaròwka

nie chcą przyjść lepsze sny

i twa mina tak smutna

 

wszak nie musi tak być

wszystko może się zmienić

lepsze dni muszą przyjść,

jak zazwyczaj na ziemi

 

wkròtce minie zły czas

spośròd łąk wyjdzie słońce

noc rozświetli rój gwiazd

a dzień kwiaty pachnące

 

wiatr rozpędzi złe mgły

z nieba odpłyną chmury

choć wciąż trwa okres zły

w których dzielą nas mury

 

lepszy czas musi przyjść

bramą główną lub furtką

chociaż jeszcze nie dziś

i też pewnie nie jutro

[Gdy przyjdzie ona]

Niektòrzy ludzie boją się śmierci
i raczej nie chcą o niej rozmawiać.
Chcą być wciąż młodzi i długowieczni
a trudne myśli wolą odganiać.

 

Starają się żyć tym co doczesne,
pragną zapomnieć, że przyjdzie koniec,
bo tak przeraża ich ciche przejście
na drugą dotąd nieznaną stronę.

 

Więc wyznaczają wciąż nowe cele
żeby uwagę własną odwròcić
od faktu, że jest czasu nie wiele,
By szukać sensu lub go nie zgubić.

 

Czy trzeba bać się chwili ostatniej?
A może warto spojrzeć jej w oczy?
Może tak będzie o wiele łatwiej,
być w gotowości, nim nas zaskoczy...

 

A ona chadza drogami swymi.
Nikt nie przewidzi kogo odwiedzi.
Nie gardzi złymi ani dobrymi.
Jest rzeką pytań bez odpowiedzi.

 

Choć tak nam bliska, pełna tajemnic;
choć nieuchronna, to nieproszona.
Swą misję musi przecież wypełnić.
Za dłoń trzymając, gdy człowiek kona.

[Smutne historie]

Ala lubi historię co się kończą smutno.

Czasem sobie przy filmie pokwili cichutko

I husteczką ociera makijaż rozmyty

Od łez słonych co z oczu płyną na poliki

 

Kiedy słodko całuje-on ją- na ekranie

Gdy splatają się dłonie i głos mu się łamie

W tej dziewczynie coś pęka jakby nieuchronnie

I wnet traci stabilność, chodź siedzi wygodnie

 

Raz przy miłosnej scenie nieomal zemdlała

Opuściły ją siły i głośno płakała

Innym razem, pod koniec, w przypływie histerii

Wyszła nagle z sali, bo puściły ją nerwy.

 

Nie bawią jej pościgi ani sceny akcji

Nudzą Alę krwawe jatki, nie lubi też baśni

Nie bawi ją fabuła w stylu "gonić - łapać"

Ona idzie do kina by móc tam popłakać.

 

Ala chodzi na filmy starannie wybrane Orientuje się świetnie, co w kinie jest grane

A jej wybòr poprzedza selekcja gruntowna

Tylko ona wie dobrze, czego nie oglądać.

 

Nie gustuje w sensacjach, nie lubi komedii

Seans fiction też nie dla niej, nie znosi tych bredni.

Jedynie melodramat Alicję porusza

Bo gdy oczy jej płaczą, raduje się dusza.

[Szczęście pod skorupą]

Szczęście pod skorupą

Namiastka smaku i cień zapachu Chwile przebrane w szczęścia stroje Podążać przyszło na wpół uśmiechniętą drogą Przecież nie boli, nie oślepia i nie ogrzewa słońce Rozum wkrótce pokona ostatnią z zagadek Już nie zadziałają czary jasną nocą Iść szybciej, chcieć więcej, nie tracić czasu A w głowie błądzi jedno pytanie Z myśli buduje zaporę lęku Co będzie kiedy chwilę przystaniesz I gdy przypadkiem poczujesz piękno

[Strachliwa cywilizacja]

Na morzu emocji porwani przez prąd lęku.
Ludzkość płynąca ku sztormom na oślep.
Nie zatrzymać się, co by myśli nie zdołały dogonić.
By spojrzenie nie zdołało zatrzymać .
I by usta nie zechciały zapytać

Uciekamy przed sobą w swoje obce światy.
Przed spojrzeniem, ciepłem dłoni, słowem.
Błądząc w samym sobie odcinamy myślenie.
Prąd niesie nas na samotne, nieczułe bezdroża
Lęk grodzi cicho drutem kolczastym.

W narkotycznym letargu płyniemy ślepo w obłęd.
Na samotnych łodziach, tacy sami lecz podzieleni.
Prosto w bramę piekła, na złość niebu.
Kto pierwszy się ocknie i krzyk podniesie?
Usta nie mogą gdy zaniemówiło serce.

[Nostalgia]

Po ulicach miasta błąka się pustą nocą
Czasem zerka w obce okna, żeby poczuć trochę ciepła
W domach ludzie właśnie zasiadają do kolacji
Ona nie jada, do bytu nie potrzebna jej strawa
Czasami krzyczy w okna i zaczepia przechodniów
Faktycznie zawsze milczy tęsknotą głuchą
Czasem w marzenia ucieka - wiecznie towarzyska
Samotność wrosła we mnie niczym własne ciało
Moja ręka, moja noga- moja samotność

Zgniła nadzieja ma gorzki posmak, otwarta rana, duszy nowotwór
Dziś sen nie przyszedł bo nie miał po co
Z za rogu wyszły przeszłości demony
W letnim powietrzu tańczy głucha na modły
Przystrojona neonową nocą cicho szepce
Że nie dla mnie anioły

[istnienie]

nasz świat

mechanizm nieodgadniony

pojąć go pragną umysły tęgie

a on wymyka się z ich ram

przenika umysł zapada się pod ziemię

gdy już go masz zmienia reguły

i dalej z nami pogrywa

 

pytania rodzą się nowe

chodź stare nadal bez odpowiedzi

dlaczego każe cierpieć kochający Bóg

a innym razem zbawienie daje

tak niespodzianie jak manna z nieba

droga prowadzi oświetla słońce

ktoś tęskni wiecznie

 

logiką umysł płonie

po niej popiół i narodziny na nowo

gnije kwiat by zakwitnąć mógł nowy

 

upadam i powstaję

nie wiedząc dokąd idę

nie wiedząc dokąd biegną

miłością gnany

ona napełnia sensem

[Tak trudne słowo "koniec"]

Wciąż tak wiele Ciebie we mnie jest
Nie pozwala usnąć każde ze wspomnień
Każda ze wspólnie przebytych dróg
Nie pozwala, nie godzi się by zapomnieć
Kiedy odeszłaś pokrył mnie cień
Bezduszna pustka nie może odejść
Serca mojego zabrałaś część
Ogień miłości złożyłaś w grobie
Cierpię i tęsknię w każdy dzień
Nie mogę odpędzić myśli o Tobie
Byłaś nadzieją na nowy dzień, kiedy odeszłaś
Umarłem w sobie
Za naszą wspólnie wylaną krew
Wychylę kielich pełen goryczy
Każdy gdzieś wewnątrz stłumiony żal szepce do ucha
Przeszłość umarła, nic się nie liczy

[Samotność]

Zapora wstydu getto duszy tworzy
Z ludzkich spojrzeń wije pęta
A w każdej chwili czas kona
Śmiercią nikczemną

Lecz strzec się trzeba litości nędznej
Uśmiechów pustych unikać trzeba
Dławić pokusę podobania
By siebie nie zagubić

W zakłamania podłym ogrodzie
Kwiat fałszu szczerość serca więzi
Wonią ponętną, acz pustą
I diament w grafit zamienia
Jak stary handlarz
Wymieniając chwile za sumy

W samotności swojej ostrożnym być trzeba
Mimo wszystko bez dewizy: "Uwaga człowiek

[nieistnienie]

jestem tu
żeby ruszyć zaraz
albo nie być gdzie smutek

nie jestem teraz
żyję zamrożony do potem
jutro ma przynieść ukojenie
na sekundy odliczone
nogdaun po i przed ciosem

jestem gdziekolwiek
tak naprawdę
nigdzie mnie nie ma
wpadam tylko na chwilę
żeby wyjść zaraz
omijam siebie łukiem
wiecznie bezdomny
wciąż czekam na lepszy czas

znieczulenie czy minie
niech wreszcie zaboli

[Wspomnienie]

Co podpalić, kiedy wszystko płonie
Co ugasić, skoro wszystko zgasło
Powiedziałaś mi, że to jest koniec
Milczą usta, choć serce chcę wrzasnąć.

Ulicami ciemnymi się błąkam
Chłonę miejsca gdzie byliśmy razem
Przy tej drodze jest przeklęta łąka
Tam twe słowa odarły mnie z marzeń

Co powitać by minęło stare
Co pożegnać by nadeszło nowe
Choćbym dobrze znał czary i magię
Nie podzielę serca na połowę.

Znów wspomnienia nie dają mi zasnąć
W płucach ciągle tak jakby coś mrowi
Chyba płomień, wciąż nie może zgasnąć,
Tej miłości, co tak bardzo boli

Co przeklinać a co błogosławić
Co oszczędzać a co tracić wiecznie
Oczy wyschły – nie mogą już łzawić.
Czas obumiera, dławi powietrze.

Byłaś obecna w każdym oddechu
Byłaś polarną gwiazdą na niebie
Dziś życie pędzi dalej w pośpiechu
Niby tak samo, ale bez ciebie.

[Wyścig szczurów]

Dzisiaj wszystko można kupić
- pozostaje kwestia ceny.
Czasem łatwo się pogubić,
bo nie wiemy czego chcemy.

Więc łapiemy co popadnie
jeśli tylko jest w zasięgu.
W świecie rozbudzonych pragnień
często roi się od błędów.

Droga staje się nam kręta;
życie stwarza ciągłą presję.
Na skutek gonitwy tempa.
nie ma miejsca na refleksję.

Co faktycznie wartościowe?
A co tylko blaskiem kusi?
O coś, co zaprząta głowę
możesz walczyć, lecz nie musisz.

Nie potrzeba ślepo gonić,
by zdobywać rzeczy zbędne.
Szkoda bezsensownie trwonić
czas bezcenny i energią.

Może warto się zatrzymać,
porozmyślać dłuższą chwilę
i samego siebie spytać,
po co tak naprawdę żyję.

[Krótka historia o miłości]

Powiedział - "jestem Krzysztof". Tak zaczyna się nasza historia Samo z siebie tak wyszło, że odparła mu "miło mi - Wiktoria". Potem razem usiedli na ławeczce w romantycznym parku. Wspólnie paluszki zjedli, wypijając w zadumie po browarku. Pogadali o życiu, o przeszłości, planach i pogodzie. I przy zgodnym serc biciu; tak zwyczajnie, zakochali się w sobie. Była to piękna miłość. Pełna wzruszeń, ciepła i nadziei. Wspólną widzieli przyszłość wierząc, że karma się nigdy nie zmieni. Ich wiara była ślepa Chłonęli dobro, ich świat był piękny, lecz cechą jest człowieka, że jest omylny i popełnia błędy. Pewnej przeklęte nocy nastąpił koniec, czar nagle prysnął. Krzysztof tak prosto w oczy wyznał Wiktorii, że przespał się z Izką. Zbędne stały się słowa Wzięła brzytwę i wybiegła cicho Nie ważne, że żałował i zarzekał, że naprawić chce wszystko. Tam gdzie się poznawali Na tej ławeczce w podmiejskim parku, Wśród pachnących konwalii Dwóch przechodniów odnalazło ją martwą

[Krótka historia o miłości]

Nie wiem . Pewnie kiedyś się taka wydarzyła.

 

[Krótka historia o miłości]

Kròtka historia o miłości

Powiedział - "jestem Krzysztof". Tak zaczyna się nasza historia Samo z siebie tak wyszło, że odparła mu "miło mi - Wiktoria". Potem razem usiedli na ławeczce w romantycznym parku. Wspólnie paluszki zjedli, wypijając w zadumie po browarku. Pogadali o życiu, o przeszłości, planach i pogodzie. I przy zgodnym serc biciu; tak zwyczajnie, zakochali się w sobie. Była to piękna miłość. Pełna wzruszeń, ciepła i nadziei. Wspólną widzieli przyszłość wierząc, że karma się nigdy nie zmieni. Ich wiara była ślepa Chłonęli dobro, ich świat był piękny, lecz cechą jest człowieka, że jest omylny i popełnia błędy. Pewnej przeklęte nocy nastąpił koniec, czar nagle prysnął. Krzysztof tak prosto w oczy wyznał Wiktorii, że przespał się z Izką. Zbędne stały się słowa Wzięła brzytwę i wybiegła cicho Nie ważne, że żałował i zarzekał, że naprawić chce wszystko. Tam gdzie się poznawali Na tej ławeczce w podmiejskim parku, Wśród pachnących konwalii Dwóch przechodniów odnalazło ją martwą.

[Sen]

Miałem 15 lat, jak go pisałem. Ale już nic w nim nie zmieniam. To był mój stan ducha na tamten czas i tak niech zostanie.:)

[Sen]

Sen

Prześliczny sen dzisiaj miałem Widziałem w nim jak bez zakwita Piękny zapach bzu przenika do tych jaskiń Gdzie się kryją mali ludzie Prześliczny sen dzisiaj miałem Widziałem w nim jak ptak śpiewa Tego ptaka śpiew rozgrzewa wielkie serca Które kryją mali ludzie Prześliczny sen dzisiaj miałem Morskie fale mocno biły Wiatr i fale moc wzbudziły W wielkich sercach małych ludzi Nagle sen w koszmar się zmienia Lecz piękniejszej chwili nie ma Gdy z jaskini swej wychodzi Mały człowiek Prześliczny sen dzisiaj miałem

[Dzień z życia redakcji]

Pierwsza strona - zabita żona.
Na drugiej stronie zwłoki spalone.
A trzecia strona też zakrwawiona
I zakrwawiona kolejna strona.

 

Na stronach pierwszych już nie ma wierszy
a stan ten raczej się nie polepszy.
Nikt już nie pisze o rzeczach pięknych
Popyt wyklucza autorów miękkich.

 

Szuka sensacji i pragnie śmierci.

[Nie komplikuj]

 

Zawsze wybieraj dobro i unikaj przy tym zła,

wykorzystaj każdą chwile ile tylko się da

Patrząc ludziom prosta w oczy dostrzeżesz w nich więcej

Kiedy z ust popłyną słowa, odezwie się serce.

 

Nie przestawaj szukać sensu, gdy zasypie drogę,

ściągnij gwiazdkę z nieba, przecież „chcę” oznacza „mogę”

Nie ustawaj w pół drogi zmierzając w słuszną stronę;

W sercu miej szaleństwo, w głowie myśli oswojone.

 

Słuchaj, co mówią starsi. Szanuj też zdanie młodych;

unikaj konfliktów – z ludźmi zawsze szukaj zgody

Wyrywając chwasty, doceń też przy tym kwiatów piękno

Uśmiechaj się szczerze, każdy dzień to twoje święto.

 

I zatańczy wtedy woda, wiatr przywoła Wiosnę

Wtedy wreszcie możesz poczuć, jakie to proste,

jakie proste...

 

* Mądrość to zdolność do niekomplikowania sobie życia.

[Wybory]

Bardzo prawdziwy przekaz. Lekka klimatyczna fraszka.

1 godzinę temu, Kompot z ironii napisał:

Cóż za wysiłek

Ledwo już żyją

Żeby w szczelinę dziś wcisnąć kartkę

Tu trochę niegramatycznie

Jak można ledwo już żyć, żeby wciskać kartkę. :)

[Pusta świątynia]

Pusta świątynia

 

Zacznij działać, nim ktoś cię zaskoczy.

Bądź gotowy, nim ktoś cię uprzedzi.

Zanim jeszcze na złą drogę zboczysz,

posyp głowę i idź do spowiedzi.

 

Do bliźniego nie wyciągaj ręki;

za to klęknij i złóż obie dłonie.

Trzymaj myśli najdalej od śmierci,

zanim jeszcze nadejdzie twój koniec.

 

Nie ustępuj gdy cofną się słabi.

Nie wybaczaj, gdy ktoś ci wybacza.

Chwytaj ścierwo i rozszarpuj kłami;

złóż w ofierze baranka - i brata.

[Wiecczność]

Dusza z ciała uleciała bo klatka była za mała. Teraz po bezdrożach krąży. Poszukuje miejsca swego; nie puka, nie prosi, nie zasypia. Gdzieś w głębi lasu zwodzony most, na nim podróżnik przystanie i zastanowi się, chwilę pomyśli. Nie ucieknie, nie zwątpi, nie przeminie Słowa giną, wątpi umysł: głucha cisza i wołanie. Dusza z ciała uciekła do piekła. I nie zmartwychwstanie.

[Codzienność]

Ròwnież Pana serdecznie witam. Dziękuję za komentarz. Wiersz o trudnym stanie ducha to jest 

[Codzienność]

czas żuję i wypluwam
myślami wybiegam w podróże
i nie powracam pod żadnym pozorem
szukając prawdy zmagam się
ze szczęściem
z nadzieją
z bólem
potrafię policzyć każdy oddech
łamiąc sobie głowę
jak mam na imię
za szybą bawią się dzieci
słyszę ich głosy
one kłócą się kto pójdzie po piłkę
do krwiobiegu wylali pomyje
odgryzam stopę z sidła
idę dalej