MamKota1

Dzięki za sugestie i poprawki. Jednak chciałem zachować formę sonetu. Nie jest idealnie, bo to twór nudnego wieczora, a sam jestem zwykłym licbusem, który naczytał się tyle wierszy ile mu w szkole kazali. Pozdrawiam i wesołych.

Dzięki wielkie. Wiem, że to nie brzmi dobrze, ale po dłuższym namyśle uznałem, że to zdanie jest na granicy poprawności z jednej lub drugiej strony, a że byłem ograniczony czasowo zostawiłem jak było. Postaram się to naprawić.

Zrodzon, w przepaść wrzuceni na pozór bezdenną, O dnie spowitym mgłą nieprzeniknioną, ciemną, Za pociechę przyjmujem nadzieję i wiarę Lub błogie zapomnienie, nie patrząc w dół wcale. Prędkością się cieszym, radujem się wolnością, Zachwycamy chmur aksamitem i młodością. A gdzie zmierzamy, gdzie mgła odbierze nam światło, O tym i o tym co za nią myśleć nie łatwo. Lecz nieuniknione jest życia dopełnienie, Spadniem kiedyś w mrok straszny, gdzie nieznane czeka. Jedno ważne zadanie w interesie człeka: Czy za mgłą dalej pustka, woda czy kamienie, Jeśliby woda się okazała, bezpiecznie Nogami w dół spadać, by przeżyć i żyć wiecznie. Coś mi zgrzyta, ale uznaje ten sonet za skończony. Jestem otwarty na krytykę :)

Żeglarz mórz gdzie nie ma wody, niezręczny kowal, Wędrowiec co nic nie widział i nigdzie nie był, Malarz, co w życiu żadnego obrazu nie namalował, Gdzie przejdę, zostawię ruinę, pustkę i pył. Ale idę. Nie bacząc na żadne strony, Z duchem młodym, życia łaknącym i jego wrażeń, Idę, gdzie nurt zabierze, jak zwykle spóźniony, lecz dumny, pewny, próbując dogonić marzeń. Szarpany rozkazami prądów róznorakich, Jedne do przodu, drugie w swoją stronę ciągną, Kurs, bez ustanku, obejmuję swój, jednaki! Gdy wicher złowrogi, pieśń bezlitosną nuci, Głowę podnoszę i z jeszcze większym zapałem, Idę, bo los łaskawy po trzykroć mi zwróci! Co sądzicie? Wszelka krytyka mile widziana. Jestem typem człowieka, który woli dostać ochrzan, niż pochwały, także czepiajcie się czego się da ;3