CzasemPisze

Tumany kurzu po bitwie upadły. Jawi się on - zwycięzca. Obmył ręce z krwi czystej, jak woda w górskim strumieniu. Uciszył płacz, krzyk. Tak głośny, że zmarłych pobudził. Nie przyjmuje gratulacji, chce uciec, oddalić się jak najszybciej. Podniósł swą fletnię obryzganą. Krwią, czystą jak woda w górskim strumieniu. I odszedł, nie patrząc już nigdy za siebie.