[odpowiedź panu cogito]

tego poranka przeglądałem się w lustrze

jak niegdyś herbert ze skwaszoną miną

liczyłem że w odbiciu ukaże mi się szczerość

klarowność myśli wobec wytężonej obserwacji

 

na pierwszy rzut oka po mojej stronie

opiewa się wszechśiwat w absurdzie czasu

nic w skórze z paleozoicznych zmarszczek

daleko włosom do dostojnej siwizny rzymu

 

jednak odbiciu nie ufam zbytecznie

gdy nawet litery układa na wspak

w końcu co mi po ustach i zwinnym języku

jeszcze różowych jak kwiaty piwoniii

gdy uszy choć czułe jak wartownicy u wieży

nie przekazały im jeszcze zbyt wielu raportów

 

i co jest mi dane z oczu żarliwych

dwóch latarni zielonych na morzu idei

kiedy ręce wprawdzie jak gdyby chętne

do podtrzymania ciężaru niewdzięcznej planety

nie mogą jeszcze nadawać kształtu

myślom dokładnie jak tego by chciały

 

lecz bez utęsknienia do starczej mądrości

nie czekam na to co przyjść w końcu musi

i robię pożytek z młodości obcicia

 

to rzekłszy myję dokładnie twarz

z resztek snu i spisuję słowa

 

(pan cogito obserwuje w lustrze swoją twarz : http://www.fundacjaherberta.com/tworczosc3/poezja/pan-cogito/pan-cogito-obserwuje-w-lustrze-swoja-twarz)

[22]

w jakim języku myślą głusi

czy przez ich głowy szumią fale

co omijają wszystkie odbiorniki

czy może słowa to dla nich kolory

widziane oczyma ślepych

 

i kiedy okrutne lato

oplata ich łaską chłodnego wiatru

nie śmią nawet ubierać w słowa

otulających ich błogosławieństw

 

drodzy głusi nauczcie mnie słuchać

nauczcie mnie słowa poddawać wiatru

co prędzej czy później je weźmie w swój taniec

najmilsi głusi  nauczcie mnie kochać

nauczcie mnie kochać wszystkie te gesty

i każdy z tych czynów co przerasta słowa

 

[6]

 

a kiedy pytają

czemu nie kocham po chwili

odpowiadam

czy wolą zakrztusić się haustem wody

czy z czasem z łatwością połknąć ocean

[4]

2 minuty temu, Justyna Adamczewska napisał:

Super obraz. 

no całkiem

[19]

5 godzin temu, Justyna Adamczewska napisał:

Moja wypowiedź, jest "bezaulyjna". Krisie, wiersz ładny, lecz i trudny zarazem. :))) Pozdrawiam, Justyna. 

Dziękuję dziękuję

[4]

zebrałem was tutaj

z okazji trawy trzmieli i tnięcia zbóż

jedzcie i pijcie z siebie wszyscy

 

smakujcie się powoli

obliżcie najpierw powitania

spijcie konwenanse i codzienności

póżniej ukąśnijcie w same serca

gryźcie nieumiarkowanie smutki

nasączajcie się do duszy wprost na umór

aż zwrócicie resztki opiłków

z taką czułością gnieżdżących się w przełyku

 

i głośniej, śmielej  byle wiedzieć

że nie dajesz im tłustego cielca

zamiast skostniałego siebie

 

[19]

4 godziny temu, Dariusz_Sokołowski napisał:

Pierwszy wiersz i już o miłości. To zabawne ale urocze! Pozdrawiam

Pierwszy tutaj, ale dzięki i guess

[19]

23 minuty temu, Justyna Adamczewska napisał:

Ładnie, choć troszkę za ciężko. 'Kocham cię" i wylewanie żalów. Miłość potrafi być przyczyną przygnębienia. 

Nie rozumiem dokładnie aluzji, tekst absolutnie nie miał mieć negatywnego wydźwięku, wprost przeciwnie

[19]

dziękuję, że jesteś –

niczym spamiętany wierszyk

z uwzględnieniem intonacji

nie ma w swej treści nic bardziej mylnego

i z jaką władczością brzmić musi stwierdzenie

że swoim istnieniem wyświadczasz mi przysługę

 

jesteś dla mnie najważniejszy –

jak gdyby matkom kazali wskazać ulubione dziecko

a co z letnim niebem? czemu nie smak choćby i wina?

jak mógłbym stawać w szranki ze snami, o poezji nie wspomnę

i jeszcze to mówić z pewnością godną generała

że poświęciłbyś dla mnie to wszystko

pozwalając mi żyć w świecie z niczym

 

kocham cię –

słowa niegodne poety

choć i mnie nie raz przedarły się spomiędzy ściągniętych warg

wytresowane niepostrzeżenie do sztuczek przez ballady i kino

to jaka bezczelność kryje się w myśli

by dwoma słowami chcieć podsumować

ofiarowaną wzajemnie każdą sekundę

 

choć przyznać muszę – dalszego nic nie ma

i bliższego zarazem od słow ludzkiej naturze

 

(to mój pierwszy tekst na tej stronie, dziękuję z góry za wszystkie opinie)