Patrycja_Jaromin

Bez filozoficznego przekazu zaszyfrowanego w zdaniach Bez parzystości czy przeplatań końcówek ostatniego wersu Bez wgłębiania się w wykrzyknik Bez zwrotek Bez kropek Bez wielkich liter Bez funkcji środków literackich O chwili przesączającej człowieka O myśli - szybko, bo ona jak spadająca gwiazda Zeskanować obraz widziany przez oczy i wydrukować na tyle wyraźnie na ile człowiekowi wiedza i siły teraz pozwalają Siebie ukazać barwą słowa Towarzysza nim przyodziać kolorem literowego kodu uczucia odszyfrować by poznać siebie w tym pisanym rysunku jakim się było wczoraj i jest dzisiaj

Uderza mnie natchnienie jak piorun ziemię niczym skamander tak koloruje głębokie przestrzenie ten pokój jak cela Konrada każdej nocy każda ściana inną improwizacje opowiada dziś mogę wszystko każdą myśl zamieniam w rzeczywistość moje czyny nie dorównują ambicjom często i ląduje tak miękko jak mocniejszy uścisk ziemi ze szklaną butelką mam górę! ja chcę mieć większą z głową w chmurze widzę samo piękno a tutaj to Petersburg Dostojewskiego ciągle poluje na lichwiarkę robiącą krzywdę dzieciom jak Kordian myślę że mogę wszystkiemu sama sprostać Bóg popada w rozpacz co dzień zmieniam swoją postać byleby stoicki spokój nie zamienił się w hedonistyczny postrach złoty środek niech brzmi jak Gloria jestem Prometeuszem dzisiaj Sokratesem żeby nadać sensu ich życia jak Cudzoziemka przy księżycu szybciej oddycham gdzie jest granica? Dzisiejszego dnia niech spłonie w ogniu jak książka Mistrza niech lepsze jutro trwa Ziembiewicz by mi dzisiaj pogratulował swoją kule pokazał i schował czuje bunt i dotykam ziemią czoła to ta chwila tnąca ego z kolan