Magdalena_Dudzik

Pnie się do góry ona wysoko ku niebu Już raz podeptana teraz opiera się przed wiatrem Jeszcze moment będzie wolna przynajmniej tak myśli Uparcie szuka swojego miejsca w ogrodzie Wypuszcza delikatne kwiaty, nieśmiało potem z całym szaleństwem uroku Dumna i piękna liście ma kruche spragnione jedynie ciepła i wody Jeśli zapomnisz o niej to uschnie z tęsknoty Nowe kolce wypuści ostrzejsze od miecza A gdy wiarę jej zmrożą żal i gniew na próżno Ci jej będzie szukać w ogrodzie Pod skorupą zamknięta, płakać będzie skrycie Może do wiosny, a może już nigdy się nie odrodzi dla Ciebie kochany ps. to mój pierwszy wiesz, który publikuje. Nie liczę na wiele, proszę o komentarze :)