Monika Katarzyna

Czasami gdy siedzę sama w pokoju, Wśród nieruszających się przedmiotów, To myślę sobie po cichu, ale tak, aby nikt nie słyszał, Co to znaczy żyć? Czy ludzie żyją? A może my jesteśmy kukiełkami, którymi ktoś kieduje? Ale to jest niemożliwe! Bo kukły nie kochają! One nie wiedzą co to znaczy kochać! Ale co to za różnica, Ludzie też nie wiedza.

Natura to coś pięknego, Taka naturalna, Więc idę po łące, Podziwiam nawet niewielki kopiec kreta, Strumyk, który tutaj płynie, Śpiew ptaków siedzących na drzewach, i kamyk który podrzucam do góry. Nagle wszystko ucichło, słychać było tylko delikatny powiew wiatru błąkajacy się wśród drzew. I wtedy, coś jak wielki ptak wpadło mi w ramiona. Upadłam. I nikt nie wie ze przytulałam śmierć.

Wyobraź sobie, My znamy się, Lecz nie wiem czy kochamy. Nie, chyba nie. Popatrz, rozmawiamy, ale tak naprawde nie wiemy o naszym istnieniu. Więc nie znamy się. Jakie to jest dziwne, Niedługo rozstaniemy się, Spójż, jesteśmy jak drzewa oliwne. Bo jesteśmy same. My takie inne, My same, Popatrz, nie rozstajemy się, Zauważyłaś? my umieramy. A jednak jesteśmy takie same. Przepraszam myliłam się.