[prośba]

Idziemy przez park

słyszę głosy stuletnie

jak drzewa nadęte

jak drzewa wykrochmalone

 

co może biedna dziewczyna

wielkie nic - wielkie nic

to musi być podniecające

 

te drzewa tylko patrzą smutno

jak dwa głosy biegają dookoła

teraz ja teraz ja

a czemu to on jest taki różowy

 

a kto czytał

ten trąba

[otwierasz się cicho jak kielich]

otwierasz się cicho jak kielich

zasznurowana światłem.otwórz się

i powiedz do nocy ciemnej: adieu

jak do mordercy co zmienić może

w kamienną miłość

- jak zorze

[swetry utracone w przestrzeni]

za tę miłość utraconą w przestrzeni

oddam łżę ostatnią która nic nie zmieni

moja droga Azumi gdzie masz oczy

czy widzisz niebo w marmurowym swetrze

 

jeszcze jesień na drzewach mówi ptakom

dzień dobry panie profesorze dobry dzień

a my jedziemy na rowerze w drogę

czy widzisz ten cień nad drogę poukładany

 

za ten miecz w twoich dłoniach odkryty

przemieni się deszcz w rosę i oczom zdobyty

wezuwiusz pokaże drogę - poczekaj

az powstanie pomnik niezdobyty - ruszaj

 

A te liście na drzewach niczego nie dają

maj kwitnie jak brzozy jak jesień odchodzi

jedziemy teraz na rowerze przez park zielony

i maj kwitnie raz jeszcze wiosną ożywiony

 

A ta woda co może tylko płynąć

co widzimy teraz panie profesorze

że ta jesień jeszcze zginie w twych dłoniach

jak ten obraz perfekcyjny w kolorze

 

widzisz jak składam dłonie w marmurze

niewzruszony jak miecz podniesiony wysoko

czy ty jesteś ze mną w zgodzie jak jutro

kto zazdrości twym oczom od przestrachu i mroku

 

 

[Nostro]

Perseusz obudził się zmęczony. Kto wie co mu się przydarzyło w nocy. Nic nie jest już takie same.

Wracaj do swoich pieleszy, wracaj obłąkany – krzyczała y talerze i okna zasłonięte cienką warstwą kurzu.

Można komunikować się ze światem poprzez słowa pisane. Poprzez dobrą książkę czy kuchnię,

ale nikt nie odgadnie tamtych godzin nad ranem, kiedy liczy się gwiazdy żyjące poza przestrzenią i czasem.

Bo jest taki świat, który istnieje w myślach innych osób. Próbuje napić się kawy. Sypię do kubka

kilka ziaren, zalewa to zimnym mlekiem i wraca ponownie do snu. Jest taki świat, który kontaktuje się

z nami podczas prostych czynności. Wake up – przyjacielu powiada do niewierzących. Jestem Neo - mówi- ale

nic się nie wydarzy dopóki nie spotkam Morfeusza. Już wiem ten Pan nie jest filantropem, nie podejmie

wyzwania, nie przypali papierosa, wszystko co zrobię, aby uwolnić się z koszmaru, będzie mi policzone

przez noc ciemną i głuchą. Uda mi się policzyć do stu, biorę cała premię,  a potem druga runda to już

połowa, a ja nie wiem czy i kto będzie następny. Inni mają program do robienia pieniędzy a ja szczam

ze strachy na widok świętej geometrii. Matrix woła mnie po imieniu. Jestem ostatni który odkrył Nostro.

Cóż kiedy nie można zlać pały trzeba się poddać, trzeba pomyśleć o ratunku, bo ten drugi nie będzie

grał fair, zachowywał się cicho jak Don Kichot, kiedy wałczył o swoją Dulcyneę. Jest trzeci może czwarty po

i ciągle nie mam dość medytacji. A jeśli ten świat jest niemy, a ja jestem [pod wpływem pewnego człowieka

na pograniczu czterech żywiołów i sam zmagam się z przeznaczeniem, czy mam jakąś szansę, aby wygrać

życie. To nie jest powieść, której nie wolno spalić. Idzie do ubikacji, w rękach trzyma ulubiony kubek

z herbatą. I co i co czy to już koniec. Nie chcę tak skończyć. Więc może powołać do życia gebiusz loci.

mechaniżm do nieskończonośći. I niech szukają igły w stogu siana. A ja mam teraz wolność na parę dni,

może miesięcy. Za jeden ruch uważa się za boga. Śmieje się w kułak. Idą po ciebie. Idą, a ten czerwony kubrak

kata pasuje jak ulał. Hej, hej ty nad poziomy wylatuj .Powinienem być spokojny, mieć twarz Chingis Chana,

i jego twarde prawo do ostatniego żołnierza. A przecież wiem że nie mogę przegrać. Tylko płacz na koniec

i podróż promem na drugi brzeg rzeki. Otóż istnieje do tego celu bardzo prosty sposób. Albo budzimy się z krzykiem

albo witamina C i świat jest taki jaki był przed koszmarem. I kto wie czy nie narodzi się kult, czy siły ciemnośći

które panują już nad światem nie zdejmą różowych okularów, kult mojej osoby. Bo jeśli jestem Noe i chcem ocalić

świat przed zagładą, to czy przebudzę się do jeszcze większe koszmaru. Nostro podchodzi do lustra i usmiecha

się łobuzersko. Nigdy mnie nie znajdzie. Geniusz loci wykorzystał już wszystkie możliwości. A ten program

nie jest prawdziwy. Świat oddycha głęboko, kiedy alicja stara się dotrzeć do drzwi wyjściowych, ale nie ma

srebrnego kluczyka. A teraz Alicja opisuje sen. Oto drzwi szeroko otwarte w ciemnym pokoju. Rozkłada  rogi, przyjmuje gości. Jest ciemny pokój. To drzwi tak błyszczą. Alicja podnieca się coraz

bardziej. Pociesza się myślą że Bóg nie istnieje. Drzwi się otwierają, Alicja zaprasza. A tu same niespodzianki. Tylko czemu ten napis poza jej światem przypomina gwałtowną ucieczkę w ukryte znaczenia. I znowu się uczę Tai – CHI. Powtarzam pewne frazy, prubując odnaleźć się  w codzienności.

Kim jest teraz Alicja, cała naga na czarnym koniu. Do kogo mówi ostanie słowa pojednania. Jak sen

W żelaznej zbroi naprzewci bałwanom mrskim. Chciałbym usłyszeć ten głos. GŁo przerażenia, głos chichotu. Czy zobaczy krzak gorejący. CO powie do mnie na ostatnim posiłku.Nostro nie powinien istnieć

[Panie er]

puch odmienił się w sen

dokąd idziesz panie

bo ja ci gałązkę oliwną rzucę do kolan

 

puch odmienił się w sen panie er

dokąd idziesz panie

ogarnij mnie sobą na wieczne winobranie

[maybelline]

są drzwi które otwierasz swym ciałem

tak miło tak radośnie może to maybelline

coś mówiłem coś powiedzieć chciałem

w puch się zmienił sen jak zwierzak drżący

 

gdzie oczy posiałaś

jak dwa strachy na wróble

napis wieczny na ścianie

 

i moja gonitwa myśli

na pożarcie Twych słów

jak odpoczywanie

[wędrowiec]

ktoś pozapalał światła  nad ciemną wodą
idę przez świat jak kubuś fatalista
płomień do oczu jak miecz świszcze cienko
zagubić mu się w powieściach i listach

 

Idę za tobą odrywam wzrok od nieboskłonu
ale nie możemy przełamać się doświadczeniem
wołam Cię po imieniu w udręczeń przewadze
stoję pośrodku pola a pole jest jak kropla

 

na mosiężnej wadze na poniewierce w myślach
ten pierwszy raz kiedy śmiało wkraczamy w ciemność

[Prorok]

Ten prawdziwie jest prorokiem

kto otwarcie walczy z lwem

a więc uwierz baronowo

noce łączą się wciąż z dniem

 

i nie powie zły nam baron

baczność spocznij i w tył   zwrot

gdy nam zagra akordeon

na trzy czwarte paszoł won

 

Ptica śpiewa nam za oknem

miasto patrzy niczym kwiat

a nam staje wciąż na wiosnę

twardo staje niczym kwiat

 

hopsa hopsa mówi baron

gdzie otwarty lufcik był

stary zając las przemierza

aby z nami wiecznie żył

 

 

[wirus]

na komputerze jest pięćdżiesiąt zagrożeń

Ty masz w sobie coś

niedoodparcia

 

połykają ciszę i powietrze

wargi dotykają ust

 

czy jesteś ulepiona z gliny

czy to tylko powietrze

 

a te mgły nad ranem

to można wypić panie er

jak eliksir

na szczęście

[muza pokojowa]

czym jest muza pokojowa

na jaki mundial patrzy z wysoka

jestem taka jak inni mówi

zdrowa niewiasta

 

a tyś mi palmą u mego boku

tyś frajer mówi do mnie

 

tylko te błędy nad ranem

krzyczą do mnie jak dusza

jak dwa

jołki połki

w mieszkaniu

 

[O rytmie w wierszu]

to jest jak harmonia , powtarza się pewne frazy na różnych poziomach wiersza

aż powstanie pewna całość,

[ołtarz]

spójrz jaki sen za oknem

spokój dotyka mej duszy

oczy twoje od dotyku mokre

kamień na drodze bez warg Twoich lubi

 

sen opowiada dusze

która stoi przed ołtarzem

nad oobe

nad myśli wylatuje

 

i już nic nie ma

kiedy jesteśmy razem

 

 

[cezar]

Pompejusz jest cora bardziej potężny
i jest też jeszcze marek Krassus wściekle
zawistny o sukces jest też pomarańcza dla mnie
nieskończoności

 

napierające jedna na drugą
i jest już pole wolne i ścieżka do lasu
która ciągle się wznosi

 

idziesz idziesz a rysy stopniowo ci się zmieniają
powinien potępić Katylię jak zakazany owoc
chce przemówić jutro
zamienia się w codzienność

 

mogiła w niepewność
jej marmur zimny i oschły
tyle powagi
wyryto
jaki jest wasz zawód

 

czy to wszystko co można zobaczyć
na pomniku

 

potęga i chwała
a między nimi las
zielone wzgórze
bez pnia poziomki i liścia

[SPP]

Powstaje Stowarzyszenie Poetów Polskich z wierszem programowym Marka Mikutowicza vel Johna Arkham. Wszystkich chętnych dla których zależy dobro Ojczyzny zapraszam do dyskusji

i obrony poglądów zawartych w wierszu " do człowieka na początku wieku " na forum poezja.org

[do człowieka na początku wieku]

potem zeszli potomkowie Judy
jaka noc podczas libacji
nie mam wpływu na czas
choć opowiadam wrzechświat

 

więc na początku było słowo a słowo

stało się ciałem

 

wiele jest ojczyzn dla potomków Noego
lecz ziemia zamknęła się nad nimi

a moja ojczyzna smakuje jak miód
lecz ani ją orzę ani zbieram co posiałem

 

Ave cezar

dla was będą te znicze

jak róże na chodniku

jak pomnik bez twarzy

 

ave klaudiusz

bo tylko prom na koniec

do ogrodów pełnych nadziei

 

tylko czemu te mgły nad ranem

są takie ciężkie na odpoczywanie

[propozycja]

na wiersz programowy poezja.org

[przypowieść o róży]

I złe godziny polują na małe

piszę pierwszy wiersz o róży

mądry syn jest radością ojca

z martwieniem dla matki - syn niemądry

 

cały kram życia przede mną Panie

mówi mądry syn i opowiada wrzechświat

aż mu ręce krwawią na pamięć na wiatr

a syn niemądry układa sen w dzbanku

 

i nic nie trzeba robić

z czerwoną różą jak mleko w nocy

z białą różą jak jagody

jak rosa

pod paznokciem

[w ciemnej smerczynie]

Udał się Pan do Abrahama i mówi
kwitnące ogrody do oczu do krwi
mam przymierze z Tobą Abrahamie
otwórz okno szeroko na ogród na wodę

 

bo mówi mądry wąż o konary wysoki
jadę sam pod górę oliwną żeby płakać płaczę
jeśli nie będziesz posłuszny tej górze oliwnej
przyjmiesz cień który mieszka pod kamieniem

 

patrz jak soczyste są winogrona
posiałem je na roli żeby zakwitły
i co i co pyta Abraham
czy to grzech Panie
tak bardzo pragnąć życia

[dusza]

westchnij duszo  o poranku majowym nieznanym
gdy Pani mej duszy śmiało w dzionek kroczy
dusza zamilczy niestałość wypowie
targana nieszczęściem zniszczy cień pod oczami

 

Tak ja odziany udręką i ekstazą
liczę swe dni do końca łagodności
miłość jest świtem i wieczną zarazą
która wypływa od wiecznej zazdrości

 

podaj mi rękę duszo nieśmiertelna
pełna niebiańskiej miłości i rąk nieziemskich
twój to ciężar na ramionach spoczywa
idź moja duszo krocz śmiało bądź dzielna

 

[Breżniew]

Breżniew leży na półkach

mówię mu: dzień dobry Panie Breżniew

jak zdrowie

jak pogoda

układa się Panu jakoś

 

a nam nie w smak

że On tak leży i nic nie mówi

z Herbertem

z Panem Cogito

z e-m-e-m

[Urlop od uczuć]

według mnie brakuje pomysłu na wykończenie wiersza, ponieważ dusza pozostaje samotna

i nie znajduje oparcia w bliskiej osobie

[Hej, Mary Brown]

Hey, Mary Brown jestem dla Ciebie dziś

od węży w skroniach i wód zielonych

Hey, Mary Brown, Hej Mary Brown to trwa

więc wybaw mnie od fantom Yermy już

 

Na stołku w Tawernie

jak stary pies żył w bańce mydlanej

z kobietą jest i pije z nią gorzki rum

zielony to ptak co z domu wciąż gna

 

i tańczy z nią blues

na stołku zielony ptak zielony...

teraz płynie znów

by sięgać głębiej tam gdzie zielony

 

ptak gdzie kobiet jest

bez liku jak stary pies ciągle trwa

wypił duszkiem rum duszkiem wypił rum

Hej Mary Brown gdy pokonasz swój żal

[spada kropla]

poeta

pisze listy

 

ale gdy spada kropla

jak atrament

na kartkę papieru

 

otwiera okno

porządkuje papiery

buduje kramnik

dla ptaków

i mówi Hello World z miną clouna

 

czy to wszystko

myśli poeta doskonały

 

co jeszcze

można powiedzieć

na temat

ukochanej

[stopy katedry]

pod stopami katedry

nie zawiera się wszystko

ani dźwięk

który koi uszy

 

ani myśl

czysta jak woda

 

a ty masz stopy z granitu

i wołasz mnie po imieniu

abym wstąpił

do krainy szeolu

 

a nam stopy jak nieba błękitu

jak nieba błękit do raju

które liczą

które giną z żalu

[Hymn do krzesła]

Gdzie jesteś Ikarze

gdzie jesteś podłogo

 

witaj krzesło zaranne

lizać mi twe stopy na wieczność

na pamięć

na wiatr

 

bo Tobie bujne obłoki

szuflada pełna pamięci

broń na przechowanie

i pełnia

i pełnia na szczęście

 

idź krzesło

niech  cie nie widzą

już

moje oczy