Odilon_Redon

Chodnik żywi się szybkimi krokami To szklane miasto nie śpi na ławce Nie patrzy w którą stronę płyną chmury Światła zapalają się do snu a nocą się pracuje Uspokajam się, zaspokajam się, jem na szybko W papierowych słowach grymas atramentu Przewidywalne nasze twarze na przystankach odwracamy się od siebie nie ma nas jest masa A gdy zamykam się w sobie, gdy na chwilę znikam Wszystko ucieka do ciepłych łzawych żalów za utraconą beztroską siłą życia pożądaną przez te twarze z klepsydrami w oczach