feels_river

Samotne drzewo na polanie Błaga o boskie zlitowanie Choć wiatry rady mu nie dają Rozpacze wnętrze rozdzierają Bo myśl jego bezludną wyspą

@Iru_De Dziękuję za uwagi. Sama po spojrzeniu z dystansem na to co napisałam stwierdzam, że nie jest to wiersz najwyższych lotów, ale nie będę go zmieniać, ponieważ jest śladem moich emocji. Jednak uwagi są jak najbardziej są trafne. Dzięki. :)

@Alicja_Wysocka Dzięki za wyłapanie błędów! :)

Schodzę znowu w rzeczywistość swoją lecz modlitwy łez już nie ukoją. Rozkrwawiony różaniec na łonie w dzień ostateczny gniewem zapłonie. Ścisnąłeś mnie miłością brutalną... zadałeś ranę niewybaczalną! By dopełnić otchłań śmiercionośną, płoche usta, zmuszone nachalnością, musiały się poddać bezczelnościom. Nocami wspominam okropny dzień, błagając wciąż o zapomnienia cień...

Biegnąc za rzeczywistością, naśladuje marzenia. Duszy jednak nie słucha ramie w ramie idąc z marnością. wtem nagła HEUREKA uderza człowieka inteligentne społeczeństwo tolerancji w imię demokracji zagłuszy w gąszczu postępu pragnienie wydobyte z ostępu Na samym zaś finale zręczne neandertale powiedzą: - Dyzio marzyciel - [u]przegrany[/u]. Naprawdę?

trudny los biegniesz cios anioł z nieba leci woła na swe dzieci: "Nie pamiętasz lecz widziałeś. W [u]duszy[/u] obraz [u]zapisałeś[/u]!"

Nie ważny świat bo tworzą go ludzie więc, jeśli tylko zapragniesz, możesz odejść w swoje milczenie. Problem polega na tym czy akceptujesz konsekwencje swojego wyboru. Nikt ci nie da gwarancji, że kogoś spotkasz w swoim "wymiarze". P.S(do autora): fajny wiersz. Mimo mojego osobistego spojrzenia na podjęty temat, bardzo dobrze oddaje wszystkie emocje :)

Melodramatyczna plątanina wspomnień baletowej sali, gdzie płynęły niezliczone tony snów, zamkniętych w marmurowym tańcu bez słów. Patrzyłam na nią z boku w Meduzy wzroku jakby zaklęta. Czułam narastającą agonię duszy, co kruszy się niby cienki lód. Widziałam, jak stacza się w przepaść, jest tuż, tuż. Wtem... Runęła scena. Skończony taniec.

Chcę poskładać słów wymowę abyś chciał zachodzić w głowę, ale myśli bieg paskudny wciąż mnie wpycha na tor żmudny. Obiąć wszystko mym uczuciem pragnę więc serce ukuciem dręczę, w nieustannej męce choć związane moje ręce.

Cicha noc poświęcona zbrodni spętanych ofiar moc poświęcona zbrodni Nie usłysznych krzyków poświęconych zbrodni na szyjach liczba krzyżyków poświęcona zbrodni W sercu klaustrofobia poświęcona zbrodni sprawiedliwości parodia Poświęcona zbrodni Ludzkiego owoc życia poświęcony zbrodni zmusz do bezustannego krycia w imię ich zabicia