_Goldenmane

Światło mieniące się w sercach pełnych nadzei Powoli wypala się w oddali Jak promyki słońca jesieni ostatnie Któreśmy wczoraj ze smutkiem żegnali I twoje słowa w mej głowie bębnią jak w pralce I twoja twarz w mych myślach taka niewyraźna i blada I znowu wszystko jest tak jak wczoraj I znowu herbata jakaś taka gorzkawa I świat w kolorach czerni jak zawsze na dole I nieskończona biel na górze A świat wiruje w diabelskim kole Już słychać nadchodzącą burzę I w mrok wychodzę nie widząc drogi By łzy zatańczyły znów walca wraz z deszczem I mokną spragnione życia nogi I biegnę przeszyty pamięci dreszczem Co pozostało nam na tym świecie? Który aniołom skrzydła wyrywa Prawdziwe piękno obraca w proch A to co ulotne pięknym nazywa I tylko we śnie nie boję się o Ciebie I rozmawiamy śmiejąc się jak dzieci Chciałbym tam zostać z tobą na zawsze Uciec daleko z tej krainy śmierci Poczuć się wolnym jak białe mewy Pełni nadziei, szczęścia, miłości Nigdy się nie bać i nie czuć gniewu Cieszyć się życiem w beztroskiej radości

Liście na drzewach czerwony kolor już przybrały Jakby z bladego serca garściami czerpały Owinięty wspomnieniami w nocy się rozpływam I w tęsknocie i marzeniach błogo odpoczywam I wciąż płynę jak listek w jeziorze rozpaczy I nasiąka wciąż smutkiem me spragnione serce Lecz świat biegnie tak szybko i nikt nie przystanie By zobaczyć jak tonę w tej najdroższej udręce Lecz ja nie chce zatrzymać czasu co bezlitośnie Wciąż z pamięci zabiera to co było mi drogie Ale wiem, że wciąż będę żałował nieznośnie Że tych słów upragnionych nie wypowiem Tobie. Bo wciąż pamiętam jeszcze gdy nasze Myśli wieczorem słodko się łączyły A twoje słowa które były piórkami Co tak cudnie leciutko wciąż mnie unosiły