Edis_Anonima

Gdy słońce, księżyc świeci, wkładam zakurzone słowa do torebki. Spaceruję w ciemności gęsto tłoczących się mar i duchów myśli. Mijam zdarzeń nagrobki. Serce z umysłem o drugi krok się kłóci. Wychodzę. Palę świeczki, otulona chłodem oraz ciepłem śmierci.

Anielica przyszła na świat. Słów nie truła jadem, nie szczędziła uśmiechów, ufała, miłowała bliźnich. Zesłano plagi egipskie, Jeźdźców Apokalipsy na żniwa. Cios prosto w twarz. Nadstaw drugi policzek! Skrzydła poczerniały, Hiob dał Bogu zwycięstwo, ona ofiarowała porażkę. Oko za oko, ząb za ząb...

Ilustracje duszy maluję dłońmi. Pozostawiam rany cięciem stalówki. We troje nosimy dziennika skrawki: ja, pióro oraz ty - słuchasz spowiedzi.