Grzegorz_Wałek

teraz kiedy świat już tonie w głupiej rzece nienawiści spuszczę głowę i przypomnę sobie dźwięk pożółkłych liści kiedy jesień jak wspomnienia wdziera smutkiem się do oczu nie chcę widzieć jak się zmienia serce pełne pustych kroków kiedy myśli niczym sny rozkołyszą się na wietrze chwycę w dłonie własne dni i zamienię je na lepsze i chcę znów jak będąc dzieckiem zapominać się czasami jak w legendzie o rycerzu walczyć będę z wiatrakami chcę zapomnieć o tym wszystkim co sprawiało mi udrękę i cokolwiek dziś się przyśni pójdę z życiem swym pod rękę

myśli spędzają mi sen z powiek na polu bitwy jak rycerz bez swego oręża co się dzieje gdy przegrywa człowiek od dziecka uczony zwyciężać na scenie życia jak senna zjawa wszystko bez sensu jak lot w stronę słońca aktor nie bije publice brawa za to że wszyscy dotrwali do końca a ja nie będę nosił korony bo żaden błazen jeszcze królem nie został każdym swym dniem i sobą zmęczony co mógł to wziął i więcej nie dostał