Wiersze o burzy

Od zarania dziejów, twórców oraz poetów fascynowały zjawiska atmosferyczne. Deszcz, śnieg, grad, niemiłosierny upał czy burze. Wszystkie te pogodowe zagadnienia były inspiracją do przelania swoich myśli, trosk i radości na papier. Są to tematy o tyle ciekawe, że każdy bez względu na czasy, odnajdywał w nich zupełne inne znaczenie, pobudki oraz traktował jak przyjaciela bądź wroga. Wszak w dawnych czasach, Słowianie czcili zjawiska naturalne nadając im boskie atrybuty. Do dzisiaj osoby trudniące się rolą złorzeczą na nadmierne susze i błogosławią dawno wyczekiwany deszcz. Tak samo poeci, owe zjawiska, a w szczególności zjawisko burzy, interpretują w odmienny sposób.

Burza inspiruje poetów bezwzględu na czasy, przynależność do epoki literackiej oraz odebrane wykształcenie. W ludowych wierzeniach, podczas burzy należało w oknie zapalić gromnicę, która uchroni domowników przed uderzeniem błyskawicy. W poezji burza była najczęściej przedstawiana jako coś złowieszczego - coś, czego nie można okiełznać, siłę natury mogącą zdmuchnąć ludzkie życie w jednej chwili.

Przykładem jest wiersz Adama Mickiewicza pod tytułem "Burza", który jest częścią Sonetów Krymskich - opisu wyprawy wieszcza narodowego na Krym. To właśnie w tym wierszu burza jest przedstawiona jako dynamiczna siła, która targa statkiem na morzu. Wiersz ukazuję potęgę przyrody w obliczu ludzi. Wskazuję, iż w obliczu sił natury człowiek jest samotny oraz zdany na łaskę, na co wskazuje fragment: „Ci modlą się przed śmiercią, aby śmierć odegnać". Jest to wspaniały przykład poezji epoki romantyzmu, gdzie nie sposób doszukać się szczęśliwego zakończenia.

Poezja epoki współczesnej również obfituje w utwory skupione wokół sił natury, a szczególnie burzy. Była ona między innymi utożsamiana z uczuciami, myślami oraz stanami umysłu Krzysztof Kamil Baczyński, jeden z przedstawicieli pokolenia Kolumbów, w swoich katastroficznych wierszach nawiązywał do burzy jako do siły mogącej wpłynąć na wenę artysty. Siły, która nie pozwala autorowi uporządkować swych myśli i tego, co stara się przelać na papier. „Rozmiotane pełnymi garściami, przeciw ściętym huraganem różom, pędzą, pędzą słowa nie spełnione, myśli moje obłąkane burzą".

Kolejnym świetnym wykorzystaniem tematu burzy w odmienny sposób może być utwór Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej pod tytułem "Burza". W tym wierszu poetka opisuje letnią, gwałtowną burzę. Burzę, która może zwiastować coś nieuniknionego, z pozoru złego co może wzbudzać niepokój. Autorka jednak w dalszej części apeluje o spokój, Namawia, by nie modlić się o koniec burzy, by dać jej przejść. Słowami „Nie hamujcie burzy, pięknej burzy, modlitwami, krzykiem nienawiści!" autorka wyraża nadzieję, iż po burze może wydarzyć się coś dobrego, coś, co może zmienić nasze życie na lepsze.

Burza jest zjawiskiem naturalnym. Jest z człowiekiem od samego początku i do samego końca pozostanie. Na zawsze będzie towarzyszyć wszystkim w życiu. Stanowiła obiekt wierzeń, powód do niepokoju, ale również nadzieje na to, że nadejdzie lepsze. Od zarania dziejów burza wzburzała w artystach wiele emocji i będzie stanowić inspiracje, dopóki poezja i sztuka będzie obecna w życiu człowieka.