Rachela to jedna z najciekawszych postaci kobiecych przedstawionych w dramacie Stanisława Wyspiańskiego „Wesele”. Na jej przykładzie, autor ukazał kobietę wyemancypowaną, która wyrywa się ze schematu przykładnej żony i matki, zainteresowanej wyłącznie domowym ogniskiem. Rachela, podobnie jak większość postaci „Wesela”, była inspirowana prawdziwym gościem zabawy weselnej, której gościem był Wyspiański. Jeżeli chodzi o osobowość, nie miała jednak wiele wspólnego ze swoim realnym odpowiednikiem.
Inspiracją do stworzenia dramatu był prawdziwy ślub - poety Lucjana Rydla i chłopki Jadwigi Mikołajczykówny. Wśród gości znalazła się również Pepa Singer, córka bronowickiego karczmarza - Hersza Singera. Nastoletnia dziewczyna w rzeczywistości w niczym nie przypominała jednak swojego literackiego odpowiednika. Na weselu pojawiła się wyłącznie dlatego, że zaproszony był na nie jej ojciec. Zainspirowała jednak Wyspiańskiego, ponieważ Żydówki często uchodziły za emancypantki. Jak się później okazało, Pepa starała się dorównać postaci Racheli. Zaczęła posługiwać się nawet tym imieniem oraz weszła w środowisko krakowskiej bohemy artystycznej.
W przeciwieństwie do swojego prawdziwego odpowiednika, Rachela pojawiła się na weselu bez zaproszenia. Była córką bronowickiego karczmarza, ale w niczym nie przypominała typowej dziewczyny ze wsi, skupionej wyłącznie na zamążpójściu, a następnie opiece nad dziećmi i dbaniem o domowe ognisko. Rachela była bardzo inteligentna i obyta, można odnieść wrażenie, że marnowała się na niewielkiej małopolskiej wsi. Chętnie odkrywała świat na własną rękę, chociaż w jej środowisku było to znacznie trudniejsze niż w dużym mieście. Interesowała się kulturą, bywała w teatrze i operze. Dzięki temu, potrafiła swobodnie rozmawiać z miejską inteligencją. Podczas gdy Panna Młoda nie mogła złapać wspólnego języka z własnym mężem, Rachela chętnie konwersowała z Poetą, który zresztą był nią zafascynowany.
Rachela to ideał kobiety epoki modernizmu. Była eteryczna, nieco tajemnicza, a nawet mroczna. W przeciwieństwie do typowych wiejskich dziewczyn, wszędzie dostrzegała poezję, nie podchodziła do życia wyłącznie rozsądkowo. Szybko przykuła więc uwagę egzaltowanego Poety, który również lubował się w metafizycznych rozmyślaniach. Rachela była jednak inteligentna, dlatego szybko zauważyła, że ma do czynienia z podrywaczem i podchodziła z dystansem do zalotów miejskiego artysty. Dziewczyna chętnie z nim jednak flirtowała i podchodziła do Poety z taką samą nonszalancją, jak on do niej.
Momentem kulminacyjnym było zaproszenie przez Rachelę Chochoła na wesele. To z pozoru nieistotne zdarzenie miało poważne konsekwencje - w bronowickiej chacie pojawił się nie tylko Chochoł, ale też towarzyszące mu liczne zjawy. Żart, który miał sprawić, że wesele stanie się bardziej poetyckie, prawie doprowadził do wywołania powstania. Przeszkodziła w tym jednak bierność Polaków, ponieważ okazało się, że dużo łatwiej jest pogrążać się w metafizycznych rozważaniach niż działać.
Rachela zdecydowanie jest postacią pozytywną. Można powiedzieć, że odgrywa rolę łącznika między chłopstwem a inteligencją, ponieważ była obytą w świecie dekadentką, ale wychowała się na wsi. Potrafiła toczyć dyskusje na rozmaite tematy, była pewna siebie i inteligentna. Zachowywała się jednak zdecydowanie bardziej godnie niż mieszkańcy miasta, którzy niejednokrotnie traktowali chłopów bez szacunku.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem. Bardzo dziękujemy.