Tytuł poematu epickiego Adama Mickiewicza „Pan Tadeusz” sugeruje, że głównym bohaterem jest Tadeusz Soplica. Badacze literatury orzekli jednak, że protagonistą zdecydowanie jest Jacek, ojciec Tadeusza. Jego losy są najważniejszym wątkiem epopei. Jacek przeszedł przemianę wewnętrzną z nieszczęśliwego kochanka w wojownika o wolność ojczyzny. Posiada więc cechy bohatera romantycznego. Nie jest jednak postacią typową dla tej epoki. Biografia Soplicy to wyjątkowe połączenie szlachcica sarmaty i bohatera romantycznego.
Jacek Soplica to główny bohater epopei, dlatego jego charakterystyka jest najbardziej rozbudowana. Wiele postaci, opisanych w utworze, zostało przedstawionych w uproszczony sposób. Soplica posiadał skomplikowaną osobowość. Jego przemiana wewnętrzna sprawiła, że bohater posiada w zasadzie dwie biografie. W młodości był całkowicie innym człowiekiem, niż na dalszych etapach życia. Jego losy spajają jednak wszystkie wątki utworu. W dużej mierze, czytelnik poznaje je z opowieści innych postaci. Jacek przyczynił się do sporu o zamek, ponieważ pozbawił życia jego właściciela. Soplica był też zaangażowanym patriotą, dążącym do wywołania powstania na Litwie. Odegrał również ważną rolę podczas zajazdu na Soplicowo. Jacek w pewnym sensie był też zaangażowany w wątek miłosny. Mickiewicz opisał historię jego nieszczęśliwego uczucia do Ewy Horeszkówny. Soplica starał się również dobrze pokierować życiem Tadeusza. Miał więc nadzieję, że jego syn poślubi Zosię, a nie przebiegłą uwodzicielkę Telimenę.
Przemiana wewnętrzna jest typowa dla bohatera romantycznego. Przeszli ją między innymi Gustaw-Konrad z mickiewiczowskich „Dziadów” oraz Kordian - tytułowy bohater dramatu Juliusza Słowackiego. Obydwaj początkowo byli nadwrażliwymi młodzieńcami, skoncentrowanymi wyłącznie na cierpieniu, spowodowanym nieszczęśliwą miłością. Byli w stanie posunąć się nawet do samobójstwa, aby zakończyć swój ból. Obydwaj przeszli jednak przemianę wewnętrzną i postanowili poświęcić się dla dobra ojczyzny.
Podobnie było z Jackiem Soplicą. Bohater zakochał się w Ewie Horeszkównie. Dziewczyna odwzajemniała jego uczucie, mimo wszystko była to jednak miłość nieszczęśliwa. Jacek nie był wystarczająco zamożny i ciągle obawiał się odrzucenia przez Stolnika, więc nigdy nie zapytał go rękę córki. Ewa poślubiła bogatego, wpływowego kasztelana litewskiego. Nie kochała go, ale była posłuszna woli ojca. Podobnie jak Gustaw, Jacek musiał więc obserwować, jak ukochana układa sobie życie z innym mężczyzną.
Soplica posiada cechy bohatera romantycznego. Pod względem osobowości znacznie różnił się jednak od typowych postaci tej epoki. Nie był melancholijnym młodzieńcem, pozbawionym woli walki i siły do działania. Jacek nie zdecydował się więc na samobójstwo, ale szukał zemsty. Był porywczy, gniewny, brakowało mu kontroli nad emocjami. W napadzie wściekłości, zastrzelił więc Stolnika. Bodźcem do jego przemiany nie była więc próba samobójcza, ale straszny czyn, którego się dopuścił. Soplica był dumnym szlachcicem. Nie mógł więc znieść upokorzenia i odrzucenia. Nie radził sobie z negatywnymi emocjami, co jest typowe dla bohatera romantycznego. Jacek dopuścił się zbrodni w afekcie, nie był to planowany bez emocji czyn. Efekt był jednak taki sam, Stolnik zmarł z jego ręki.
Jacek przestał stawiać na pierwszym miejscu dawne urazy i własne uczucia. Postanowił całkowicie poświęcić się walce za ojczyznę. Opuścił więc Soplicowo i udał się na emigrację, gdzie walczył w wojskach napoleońskich. Wsławił się na polu walki w bitwach pod Hohenlinden, Jeną i Samosierrą. Wykorzystał więc swoją odwagę i talent strzelecki w szczytnym celu. Jacek przyjął też nową tożsamość, co posiada wymiar symboliczny. Zmienił imię, podobnie jak nieszczęśliwy kochanek Gustaw, zmieniający się w walecznego Konrada. Soplica przywdział zakonny habit, oznaczający wyrzeczenie się miłości. Od tej pory, najważniejsze miały być dla niego ojczyzna i Bóg. Bohater przyjął też znaczące nazwisko: Robak. Porównywał się więc do jednego z najsłabszych zwierząt, czołgającego się w prochu. Ten fakt ukazuje, jak bardzo Jacek się zmienił. Z butnego szlachcica stał się skromnym, pokornym mnichem.
Gdy Soplica wrócił na Litwę, trudno było rozpoznać w nim hardego Wąsala. Być może dlatego, nikt nie rozpoznał go, dopóki nie wyjawił swojej tożsamości. Jacek wyznawał całkowicie inne wartości, niż w czasach młodości. Nie interesowały go pijaństwo czy kobiety. Najważniejszym celem stało się dla niego wywołanie powstania na Litwie, aby przygotować szlachtę na nadejście wojsk napoleońskich. Soplica nie szczycił się swoimi dokonaniami na placu boju. Było to zachowanie, na które nie zdobyłby się w młodości. Wykonywał swoją misję w ciszy, działał dyskretnie, chowając się za zakonnym habitem. W ten sposób, odkupił swoje winy.
Jacek Soplica to bohater na miarę swoich czasów. Jego historia mogła stanowić przestrogę dla Polaków. W młodości, był symbolem zepsucia szlachty. Jej słabość i bierność doprowadziły do ostatecznego upadku ojczyzny - rozbiorów. Przemiana duchowa Jacka ukazuje jednak, że zmiana na lepsze jest możliwa. Epopeja miała więc dawać nadzieję na przebudzenie szlachty i odzyskanie niepodległości.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem. Bardzo dziękujemy.