„Pan Tadeusz” to poemat epicki Adama Mickiewicza. Określa się go mianem epopei narodowej lub gawędy szlacheckiej. W utworze pojawia się wiele motywów, ponieważ dzieło porusza zróżnicowaną tematykę. Między innymi dzięki temu, „Pan Tadeusz” na stałe wpisał się do kanonu polskiej literatury.
Jednym z najistotniejszych wątków poematu jest motyw arkadii. Soplicowo zostało przedstawione w zdecydowanie wyidealizowany sposób. Panowały w nim ład i harmonia, a życie porządkował rytm natury. Soplicowo było małym, zamkniętym światem, w którym zachowały się staropolska architektura i obyczaje. Życie mieszkańców i gości wypełniały rozrywki. Wychodzono na polowania, grzybobrania, dyskutowano na różne tematy oraz opowiadano anegdoty.
Przedstawione przez Mickiewicza konflikty były raczej towarzyskimi sprzeczkami niż prawdziwymi problemami. Można odnieść wrażenie, że życie w Soplicowie, wbrew całemu światu, pozostało beztroskie. Świadczy o tym chociażby szczęśliwe zakończenie utworu. Doszło do pojednania między Soplicami a Horeszkami, utworzyły się trzy pary narzeczonych. Mickiewicz pozostawił czytelników również z nadzieją na lepszą przyszłość ojczyzny - w Soplicowie stacjonowało polskie wojsko.
Pojawia się również motyw nieszczęśliwej miłości. Z opowieści pozostałych bohaterów, czytelnik poznaje historię Jacka Soplicy i Ewy Horeszkówny. Z pozoru, ich losy mogłyby potoczyć się szczęśliwe. Wąsal zakochał się z wzajemnością w pięknej Ewie. Na drodze do szczęścia stanął jednak ojciec dziewczyny. Jackowi wydawało się, że ma poparcie Stolnika Horeszki, ponieważ był zapraszany do jego zamku. Okazało się jednak, że Stolnik nawiązał znajomość z Soplicą, żeby za pomocą jego popularności, zdobyć większe poparcie na sejmikach. Nie brał go jednak pod uwagę, jako kandydata na swojego zięcia, a sam Soplica nie potrafił zwrócić na siebie uwagi i zapytać o narzeczeństwo. Ostatecznie Stolnik postanowił wydać córkę za zamożnego kasztelana. Dziewczyna rozpaczała z powodu swoich zaręczyn, ale nie miała odwagi sprzeciwić się rodzicom. Soplica również się ożenił, ale nie był w stanie odwzajemnić miłości swojej żony. Jacek do końca życia wspominał swoją ukochaną Ewę.
W epopei obecny jest też motyw spełnionej miłości. W przeciwieństwie do ich rodziców, historia Tadeusza i Zosi skończyła się szczęśliwie. Młodzieniec zakochał się dziewczynie, gdy tylko zobaczył ją rankiem w ogrodzie. Mimo pewnych komplikacji i przelotnego flirtu z Telimeną, Tadeusz był pewny, że jest oddany Zosi. Okazało się, że młoda dziewczyna odwzajemnia jego uczucie. Czule pożegnała się z Soplicą, gdy ten postanowił zaciągnąć się do wojska. Zosia wiernie czekała, aż jej ukochany wróci do Soplicowa. Po jego powrocie, odbyły się zaręczyny pary. Związek Tadeusza i Zosi daje nadzieję na lepszą przyszłość dla Soplicowa. Czytelnik moze wierzyć, że młodzi kultywowali dawne obyczaje, wprowadzając zmiany na lepsze, takie jak uwłaszczenie chłopów.
Ważną rolę w utworze odgrywa również motyw rodziny. Autor opisał więzi łączące Sopliców. Chociaż nie byli oni pozbawieni wad, rodzina stanowiła dla nich bardzo ważną wartość. Sędzia troskliwie opiekował się swoim bratankiem Tadeuszem pod nieobecność jego ojca. Zadbał, żeby chłopak zdobył solidne wykształcenie. Sędzia zrobił wszystko, aby wychować chłopaka na dobrego patriotę i gospodarza. Przekazywał mu więc wartości, które sam wyznawał. To dzięki osobie Sędziego Soplicy, Soplicowo było ostoją polskości.
Członkowie rodu pielęgnowali dawne obyczaje i nie ulegali zagranicznym modom, w przeciwieństwie do ich znajomych np. Telimeny czy Hrabiego. Więzi łączące Sopliców były bardzo silne. Chociaż Jacek musiał udać się na emigrację, starał się dbać o syna i upewniał się, że Tadeusz wyrośnie na patriotę i założy własną rodzinę z odpowiednią dziewczyną. W epopei została opisana również rodzina Horeszków. Jej członkowie potrafili zjednoczyć się w obliczu niebezpieczeństwa, jakim był atak Moskali. Niektórzy z bohaterów nie odczuwali jednak silnych więzi rodzinnych. Hrabia był dalekim krewnym Horeszków. Nie angażował się jednak w losy ich rodowego zamku tak, jak stary Klucznik. Gerwazy starał się obudzić w nim dumę, co nawet w pewnym momencie mu się udało.
Bardzo istotny jest również motyw ojczyzny. Mickiewicz starał się utrwalić obraz Litwy, do którego powinni dążyć jej mieszkańcy. Bohaterowie epopei nie mogli pogodzić się z sytuacją, w jakiej znalazła się ojczyzna. Z niechęcią odnosili się więc do Moskali. Z pokolenia na pokolenie przekazywano wspomnienia o wolnej, niepodległej ojczyźnie. Młodzi pragnęli więc wyzwolenia się spod władzy zaborców tak samo, jak ich przodkowie. Świadczy o tym chociażby zaciągnięcie się do wojska Tadeusza i Hrabiego. Soplicowo to pewnego rodzaju ojczyzna w pigułce. Zgromadzono tam wszystkie najważniejsze zwyczaje, tradycje i pamiątki np. zegar z kurantem czy portrety polskich patriotów.
W epopei obecny jest też motyw szlachcica. Mickiewicz stworzył pełny obraz szlachty. Starał się uwypuklić jej zalety, ale nie unikał też mówienia o wadach. Bardzo ważną rolę w utworze odgrywają szlacheckie obyczaje. Wzorowym przedstawicielem tej warstwy społecznej jest Sędzia. Był patriotą i dobrym gospodarzem. Postacią pozytywną jest również Podkomorzy, który wiernie kultywował dawne obyczaje. W utworze można dostrzec jednak również wady szlachty takie, jak pijaństwo, kłótliwość czy porywczość. Wszystkie te negatywne cechy są widoczne szczególnie na przykładzie szlachty zaściankowej, której przewodził Maciek nad Maćkami.
W utworze pojawia się również motyw Żyda. Jest on obecny za sprawą postaci Jankiela. Był on Żydem w podeszłym wieku, dzierżawiącym dwie karczmy, należące do Sędziego. Jankiel to jedna z najbardziej pozytywnych postaci pochodzenia żydowskiego w polskiej literaturze. Bohater czuł się Polakiem i angażował się w sprawy narodowe. Świadczy o tym chociażby jego współpraca z księdzem Robakiem.
Istotną rolę odgrywa również motyw przyrody. Opisy natury stanowią znaczącą część epopei. Mickiewicz starał się podkreślić piękno i wyjątkowość litewskich krajobrazów. Bohaterowie, którzy cenili sobie wyłącznie zagraniczne pejzaże, zostali więc przedstawieni w negatywnym świetle. Dobrym przykładem są Hrabia i Telimena, sprzeczający się z doceniającym piękno Litwy Tadeuszem.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem. Bardzo dziękujemy.