Tytuł powieści Stefana Żeromskiego „Przedwiośnie” ma znaczenie metaforyczne. Można interpretować go na kilka sposobów. Tytuł odnosi się do sytuacji politycznej w Polsce oraz etapu życia, na którym znajduje się Cezary Baryka.
Przedwiośnie jest przejściową porą roku. Zima stopniowo ustępuje wtedy miejsca wiośnie. Przedwiośnie kojarzy się z topniejącym śniegiem i przyrodą powoli budzącą się do życia. W sensie dosłownym, może oznaczać moment, w którym Cezary Baryka po raz pierwszy przyjechał do Polski. Spotkało go wtedy ogromne rozczarowanie. Spodziewał się szklanych domów, o których opowiadał mu ojciec, rzeczywistość była jednak całkowicie inna. Cezary trafił do biednego miasteczka, zamieszkanego przez Polaków i Żydów. Dzieci bawiły się na błotnistych ulicach. Kończyła się ciężka zima. Śnieg i lód stopniały, odsłaniając pourywane rynny, dziurawe dachy i spleśniałe ściany. Cezary zdał sobie sprawę, że w Polsce panują bieda i niesprawiedliwość.
Polska musiała odrodzić się, podobnie jak przyroda po zimie. Baryka pojawił się w ojczyźnie, która odzyskała niepodległość po ponad stu latach niewoli. Przedwiośnie można interpretować jako nowy początek. Polacy musieli się przebudzić, zacząć walczyć o lepszą przyszłość dla swojego kraju. W Polsce panował chaos, konieczne były przemiany społeczne i ekonomiczne. Odrodzenie nie było tak wzniosłe, jak przewidywali romantyczni wieszcze. Odzyskanie niepodległości nie rozwiązało wszystkich problemów Polaków. Ojczyzna przestała być rządzona przez wrogie mocarstwa, ale jej mieszkańcy wciąż musieli walczyć. Ich wysiłek nie mógł się zakończyć, ponieważ kraj był zbyt słaby, aby przetrwać wieki. Porównanie do przedwiośnia miało jednak dawać nadzieję na lepszą przyszłość. Ciepłe dni i powrót natury do życia można odnieść do życia w Polsce, która zostanie poddana niezbędnym reformom.
Do przedwiośnia odniósł się również Szymon Gajowiec. Był zwolennikiem koncepcji ewolucji. Uważał, że Polska odrodzi się, dzięki systematycznym reformom oraz ciężkiej pracy. Jego poglądy przypominały pozytywistyczne idee. Gajowiec dopatrywał się szansy na zbudowanie silnej, niezależnej ojczyzny we wprowadzeniu narodowej waluty - złotego oraz rozwoju oświaty. Był przekonany, że należy też zadbać o służbę zdrowia oraz armię, aby zapewnić Polsce bezpieczeństwo. Dopiero w tak przygotowanej ojczyźnie, jego zdaniem można przeprowadzić reformę rolną. Gajowiec był urzędnikiem w Ministerstwie Skarbu, dlatego zdawał sobie sprawę z kluczowej roli gospodarki. Ze względu na wiek i doświadczenie, nie dawał się zwieść populistycznym hasłom, głoszonym przez komunistów. Rozumiał, że Polacy potrzebują czasu, aby odnaleźć się w nowej rzeczywistości. Jego zdaniem, zmiany nie musiały być gwałtowne, ale przemyślane i systematyczne. Wierzył, że ojczyzna znajduje się w fazie przejściowej, ale nadejdzie lepsza przyszłość, przypominająca wiosnę.
Przedwiośnie znajduje również odzwierciedlenie w postaci Cezarego Baryki. Żeromski przedstawił dziesięć lat z jego życia. Początkowo, był nastolatkiem, ślepo zapatrzonym w rewolucję. Mimo wysiłków rodziców, czuł się Rosjaninem. Na młodego Barykę spadły jednak liczne nieszczęścia, które na zawsze go zmieniły. Stracił oboje rodziców, brał udział w walkach między Tatarami i Ormianami, które doprowadziły jego rodzinne miasto do ruiny. Po wyjeździe do Polski, został całkiem sam. Chciał zdobyć wykształcenie, ale naukę przerwał wybuch wojny polsko-bolszewickiej.
Proces dojrzewania Cezarego przypomina przedwiośnie. Nadchodzi po nim dorosłość, kojarząca się z wiosną, porą pełnego rozkwitu. W Cezarym stopniowo budziła się świadomość narodowa. Zaczął myśleć samodzielnie i dostrzegać brutalność rewolucji. Zaciągnął się do polskiego wojska oraz z bliska obserwował życie ziemian i chłopów. Prowadził długie dyskusje z patriotą Gajowcem i zagorzałym komunistą, Antonim Lulkiem. Baryka zaczął troszczyć się o los swojej ojczyzny. Podczas manifestacji robotniczej, miał odwagę odłączyć się od tłumu. Dojrzał na tyle, że był gotowy podjąć zdecydowane działanie, zamiast biernie naśladować innych.
Części pierwsza i druga skupiają się na życiu Baryki, a trzecia - na sytuacji w odrodzonej Polsce. Te dwa wątki są kluczowe dla fabuły powieści. Zarówno Cezary, jak i Polska, rozwijali się, aby w przyszłości pokazać pełnię swoich możliwości.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem. Bardzo dziękujemy.