Tomasz Łęcki jest ojcem Izabeli. Pochodzi z zamożnej, arystokratycznej rodziny. W momencie rozpoczęcia akcji powieści ma jednak poważne problemy finansowe. Mężczyzna stanowi przykład typowego arystokraty, ze wszystkimi wadami tej warstwy społecznej. Światopogląd Łęckiego z pewnością ma wpływ na osobowość jego córki, która również jest przekonana o własnej wyższości i konieczności istnienia nierówności społecznych.
Tomasz Łęcki ma ponad sześćdziesiąt lat. Jest niski i korpulentny. Zaczesuje włosy do góry, ma niewielkie, siwe wąsy, które świadczą o jego wieku. Łęcki wyróżnia się bystrym spojrzeniem swoich szarych oczu. Nie należy do postawnych mężczyzn, ale emanuje pewnością siebie. Chodzi szybkim i zgrabnym krokiem, który ma w sobie coś władczego.
Ludzie na ulicy od razu domyślają się, że Łęcki jest arystokratą i ustępują mu z drogi. Bohater przywiązuje dużą wagę do urodzenia. Szczyci się, że pochodzi z zacnego rodu. Tomasz charakteryzuje się poczuciem wyższości, które można zauważyć również u jego córki. Często podkreśla, że z jego rodziny pochodziło wielu senatorów. Przywiązuje wagę do podziałów społecznych, nie uważa, że wszyscy ludzie są równi. Chętnie wspomina dawne, wystawne życie. Bywał wtedy na dworze francuskim, wiedeńskim i włoskim.
Córka zawdzięcza mu obycie towarzyskie, ale też umiłowanie do luksusu. Łęcki jest dumny ze swojej znajomości z Wiktorem Emanuelem, królem Włoch. Monarcha był zachwycony urodą Izabeli i chciał nadać bohaterowi tytuł hrabiowski. Po śmierci króla, Łęcki nosił żałobę. Tomasz nie należy jednak do osób nadmiernie uczuciowych. Jest wdowcem, matka Izabeli nie żyje. Mieszka w ośmiopokojowym mieszkaniu na Alejach Ujazdowskich z córką i krewną Florentyną. Po śmierci żony, Łęcki podobno nie uronił nawet jednej łzy. Między małżeństwem prawdopodobnie nie było prawdziwej miłości. Tomasz z pewnością kocha swoją córkę. Rozpieszcza ją, spełniając jej kaprysy. Staje się dla Izabeli wzorem do naśladowania, z czego prawdopodobnie wynika trudny charakter dziewczyny.
W momencie rozpoczęcia akcji powieści, wystawne życie Łęckich jest już tylko iluzją. Rodzina znajduje się na skraju bankructwa. Ojciec Tomasza był milionerem, on sam w młodości posiadał imponujący majątek. Rozrzutny styl życia i przemiany polityczne doprowadziły go do problemów finansowych. Izabela nie posiada już nawet posagu. Łęcki ma liczne długi, których nie jest w stanie spłacić. Musi sprzedać kamienicę, a nawet zastawę i srebra, co powoduje rozpacz jego córki. Łęcki nie zna się na finansach. Zauważa to nie tylko Wokulski, ale nawet Izabela, przed którą bohater początkowo próbuje ukrywać problemy finansowe rodziny. Tomasz jest oburzony kwotą, za którą została sprzedana kamienica. Nie zdaje sobie sprawy, że Wokulski nabył ją za znacznie zawyżoną cenę.
Mimo sytuacji, w której się znajduje, Łęcki wciąż charakteryzuje się pychą. Nie dopuszcza do siebie myśli, że doprowadził do zadłużenia przez brak zdrowego rozsądku i umiejętności prowadzenia interesów. Tomasz jest wyniosły, nie zamierza pójść do pracy, ponieważ uważa, że nie przystoi to dobrze urodzonemu człowiekowi. Odnosi się z wyższością do Żydów, u których zaciągnął pożyczki. Podobnie traktuje Wokulskiego, chociaż kupiec ratuje go przed bankructwem. Stanisław nabywa kamienicę za zawyżoną cenę i proponuje Tomaszowi bardzo korzystny procent od zakupionego kapitału. Wokulski wykupuje też kosztowności Łęckich i celowo przegrywa z Łęckim w karty. Kupiec robi to wszystko z miłości do Izabeli, wciąż mając nadzieję na zdobycie jej ręki.
Tomasz wykorzystuje zaangażowanie Wokulskiego, zaprasza go do swojego domu i pozornie akceptuje obecność kupca w arystokratycznym towarzystwie. W rzeczywistości jednak, wykorzystuje Stanisława, aby bez wysiłku podnieść się z problemów finansowych. Nie szanuje Wokulskiego jako człowieka, a tym bardziej kandydata do ręki Izabeli. Jest oburzony, gdy kupiec zakłada biały cylinder, jego zdaniem zarezerwowany dla arystokracji.
Łęcki stara się uchodzić za zdecydowanego mężczyznę, wzbudzającego respekt. W rzeczywistości jest jednak słaby. Uważa, że padł ofiarą intryg, z których tylko Wokulski może go uwolnić. Nie podejmuje żadnego zdecydowanego działania. Czuje się lepszy od Wokulskiego, ale całkowicie się na niego zdaje. Ma problemy ze zdrowiem, jednak obawia się lekarzy. Pod koniec powieści, Łęcki umiera z powodu udaru mózgu. Jego śmierć jest nagła, wywołują ją złe decyzje Izabeli, które doprowadzają do utraty wszystkich adoratorów. Tomasz pozwala córce na kaprysy i niezdecydowanie, aby w końcu umrzeć z żalu i rozczarowania losem pięknej dziewczyny.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem. Bardzo dziękujemy.