Izabela Łęcka jest ukochaną Stanisława Wokulskiego, głównego bohatera powieści „Lalka”, autorstwa Bolesława Prusa. Dziewczyna jest córką Tomasza Łęckiego i pochodzi z zamożnej, arystokratycznej rodziny. Przez rozrzutny tryb życia i przemiany polityczne, Łęccy popadli jednak w problemy finansowe. Izabela nie posiada już nawet posagu. Mieszka w ośmiopokojowym mieszkaniu na Alejach Ujazdowskich, razem z ojcem i kuzynką Florentyną. Rodzina ma także kamienicę, którą wraz z rozwojem powieści odkupi Stanisław Wokulski.
Gdy pojawiają się pierwsze wzmianki o chłodzie Izabeli wobec mężczyzn, bohaterka ma osiemnaście lat. Początkowo nie zamierza wychodzić za mąż i odrzuca wszystkich adoratorów. Gdy jednak mijają lata i sytuacja finansowa rodziny się pogarsza, dziewczyna zmienia zdanie. Dopuszcza możliwość zamążpójścia, ale przywiązuje wagę do zamożności i pochodzenia adoratorów. Odpowiedni kandydat jednak się nie pojawia. Podczas balu, dziewczęta zarzucają Izabeli staropanieństwo. Bohaterka ma już wówczas dwadzieścia pięć lat. Pojęcie miłości wciąż pozostaje jej obce.
Ideałem mężczyzny jest dla Izabeli posąg Apollina, który zasypuje pocałunkami. W marzeniach bóg odwiedza ją w nocy. Rzeczywistość nie pozostawia jednak złudzeń. Izabela traci kolejnych adoratorów. Wokulski dowiaduje się o jej romansie ze Starskim, co doprowadza go do rozpaczy i próby samobójczej. Izabela nie zamierza jednak poślubić Kazimierza, ponieważ nie ma majątku. Pozostają przy niej wyłącznie marszałek i baron, którzy wzbudzają odrazę. Dziewczyna zaręcza się z marszałkiem, ale nie dochowuje mu wierności. Zostaje więc porzucona przez narzeczonego i kochanka. Historia Izabeli kończy się w zaskakujący sposób. Z powodu swojego zepsucia moralnego i niezdecydowania, Izabela zostaje całkiem sama i postanawia wstąpić do klasztoru.
Bohaterka zawdzięcza swoje powodzenie u mężczyzn ponadprzeciętnej urodzie. Jest wysoka i kształtna. Ma bujne blond włosy o popielatym odcieniu. Jej twarz również jest pozbawiona skazy, posiada prosty nos i równe zęby, przypominające perły. Uwagę Wokulskiego przykuwają jednak jej oczy. Bywają ciemne i rozmarzone lub wesołe, ale też jasnoniebieskie i zimne. Kupiec po raz pierwszy dostrzega Izabelę w teatrze. Chociaż jeszcze nie zamienił z nią ani słowa, postanawia zrobić wszystko, aby zdobyć serce pięknej dziewczyny. Mężczyzna ryzykuje życiem na wojnie, żeby pomnożyć swój majątek i dostać się do wyższych sfer. Izabela bawi się swoim wielbicielem. Nie odwzajemnia jego uczuć, ale wciąż daje mu nadzieję. Żąda nawet, aby Wokulski sprzedał swój sklep. W końcu zgadza się poślubić Stanisława, ale nie przerywa romansu z Kazimierzem Starskim. Nie zdaje sobie sprawy, że kupiec nauczył się języka angielskiego i nieświadomie ujawnia swoją prawdziwą naturę podczas rozmowy w pociągu.
Izabela jest przekonana o własnej wyższości. Ocenia ludzi ze względu na pochodzenie i wygląd. Czerwone dłonie Wokulskiego, wynik kilkuletniego pobytu na Syberii, wzbudzają jej odrazę. Nie akceptuje też obecności kupca w wyższych sferach. Izabela jest obyta ze sztuką, ale nie ma pojęcia o codziennym życiu zwyczajnych ludzi. Czuje niechęć wobec ubogich, bierze udział w kwestach, wyłącznie aby zademonstrować swoją szlachetność oraz nie zostać zapomniana w towarzystwie.
Izabela jest przyzwyczajona do luksusowego życia i nawet w obliczu problemów finansowych, nie może pogodzić się z koniecznością sprzedaży zastawy i sreber. Gdy dowiaduje się, że Wokulski pomaga jej rodzinie, unosi się dumą. Domyśla się, że kupiec chce w ten sposób zyskać jej przychylność. Izabela nie robi jednak niczego, aby ulżyć ojcu w trudnych czasach.
Łęcka przypomina tytułową „Lalkę”. Autor twierdzi, że nazywając powieść inspirował się opisanym na jej kartach procesem o lalkę. Postać Izabeli wywołuje jednak skojarzenia z tą zabawką. Z pozoru jest idealna. Wyróżnia się urodą, modnymi strojami i nienagannymi manierami. Mężczyźni zakochują się w pozorach, które tworzy. W rzeczywistości jest jednak pusta i pozbawiona głębszych uczuć. Jej uroda skrywa egoizm, sztuczność i brak empatii. Izabela przypomina lalkę, która cieszy oczy, ale nie jest człowiekiem z krwi i kości.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem. Bardzo dziękujemy.